6 tom paruzyjny – wykład XI – str. 461
Pascha Nowego Stworzenia
będąc przy tym przepasani do podróży, tak w pozaobrazie oznacza to, że pozaobrazowi pierworodni i domownicy wiary, którzy w taki sposób uczestniczą w spożywaniu Baranka podczas nocy Wieku Ewangelii, są na świecie pielgrzymami i przybyszami; uświadamiają sobie oni niewolę grzechu i śmierci i pragną być wprowadzeni przez Pana do wolności od grzechu i zepsucia – do wolności synów Bożych.
PAMIĄTKA NASZEGO PANA
Z tym obrazem zabijania baranka paschalnego 14. dnia pierwszego miesiąca, dnia poprzedzającego obchodzone przez Żydów siedmiodniowe Święto Paschy, harmonizuje fakt, że nasz Pan umarł jako pozaobrazowy Baranek Paschalny, „Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Nie było możliwe, aby nasz Pan w jakimś innym czasie zakończył śmiercią ofiarę, którą rozpoczął w wieku 30 lat, chrzcząc się na śmierć. Dlatego właśnie, choć Żydzi wielokrotnie usiłowali Go pojmać, nikt nie mógł Go zatrzymać, ponieważ „jeszcze nie nadeszła jego godzina” (Jan 7:8,30 NB).
Tak jak Żydom nakazano wybrać baranka paschalnego w dziesiątym dniu pierwszego miesiąca i wziąć go tego dnia do swoich domów, tak i Pan ofiarował się im w tym dniu, kiedy na pięć dni przed Paschą wjechał do miasta na oślęciu, a tłumy wołały: „Hosanna Synowi Dawidowemu! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim”. „Do swej własności przyszedł, ale go właśni jego [jako naród] nie przyjęli. Lecz którzykolwiek go przyjęli [indywidualnie], dał im tę moc, aby się stali synami Bożymi”. Naród żydowski za pośrednictwem swoich przedstawicieli i przywódców zamiast przyjąć Jezusa, odrzucił Go i w ten sposób stanął na pewien czas po stronie nieprzyjaciela Bożego. Mimo to dzięki łasce Bożej krew Nowego Przymierza jest skuteczna również dla domu Jakuba, jak też dla wszystkich, którzy pragną być w harmonii z Bogiem. Żydzi byli uczestnikami zasług Baranka, jednakże odrzucając spożywanie pozaobrazowego Baranka, utracili oni sposobność stania się