6 tom paruzyjny – wykład IX – str. 418
Sąd Nowego Stworzenia
którą jednomyślnie reprezentujemy. Jaki powinien być wtedy sposób postępowania?
Procedura może być taka jak w przypadku indywidualnej szkody, o ile grzech nie był publicznie wiadomy. Jeśli jednak jest on powszechnie znany, obowiązkiem starszych jest wezwanie winowajcy przed Kościół celem rozsądzenia, bez uprzedniej wizyty w mniejszym gronie, ponieważ publiczny wymiar tej sprawy spowodował, że znalazła się ona poza sferą prywatnych uzgodnień. Podobnie też, gdyby rozpatrywany był przypadek obmówienia któregoś ze starszych lub jakiegokolwiek członka zgromadzenia, sprawa powinna być rozpatrzona przez Kościół, a nie prywatnie, gdyż obmówcy, nawet jeśli czynili to w dobrej wierze, zaniedbali Pańską zasadę („idź, strofuj go między tobą i onym samym”, a następnie „przybierz do siebie jeszcze jednego albo dwóch”), szerząc pogłoski i oszczerstwa i wykraczając w ten sposób poza możność osobistego rozstrzygnięcia oraz rozciągając tę kwestię na forum Kościoła.
W takich przypadkach pomówiony starszy powinien zwołać zebranie starszych jako przedstawicieli Kościoła, zaprzeczyć oszczerstwom i zażądać, by obmówcy odpowiedzieli przed Kościołem za szkalowanie i fałszywe świadectwo. Ich przewinienie wobec Kościoła polegało bowiem na tym, że (1) postąpili sprzecznie z zasadami wytyczonymi przez Głowę Kościoła oraz niezgodnie z przyzwoitością i moralnością, (2) obmawiali starszego wybranego przez Kościół, a zatem i cały Kościół, który go wybrał. Oszczercy powinni być potępieni i zganieni. Powinno się też od nich wymagać, aby uznali swój błąd. Potem jednak mają prawo wystąpić przeciwko starszemu, któremu mają coś do zarzucenia, według procedury, którą powinni byli zastosować na samym początku.
„MUSIMY SIĘ WSZYSCY POKAZAĆ PRZED SĄDOWĄ
STOLICĄ CHRYSTUSOWĄ” – 2 KOR. 5:10.
Powyższy werset odnosi się niewątpliwie do Kościoła, Nowego Stworzenia. Nie należy tego jednak mylić ze zgromadzeniem „wszystkich narodów” przed Synem Człowieczym, kiedy przyjdzie On