1 tom paruzyjny – wykład X – str. 197
Natury ludzka i duchowa są odrębne i różne
skore nawet do ukrzyżowania swych wszystkich ludzkich pragnień. Od chwili poświęcenia są uznawani przez Boga za „Nowe Stworzenia”.
Dla tych „Nowych Stworzeń” w stadium zarodkowym stare rzeczy [ludzkie pragnienia, nadzieje, plany, itp.] przemijają, a wszystkie rzeczy stają się nowymi. Te zarodki „Nowych Stworzeń” kontynuują wzrost i rozwój w miarę jak stara ludzka natura z jej nadziejami, dążeniami i pragnieniami jest krzyżowana. Obydwa procesy przebiegają jednocześnie, począwszy od czasu poświęcenia się, a skończywszy na chwili śmierci natury ludzkiej, a narodzenia się duchowej. W miarę jak duch Boży przez Słowo Boże odkrywa coraz bardziej Boży plan, Bóg ożywia nawet nasze śmiertelne ciała (Rzym. 8:11) i czyni je zdolnymi do służenia Bogu. Lecz we właściwym czasie będziemy mieli nowe ciała, duchowe, niebiańskie, przystosowane pod każdym względem do nowego, boskiego umysłu.
Narodzenie „Nowego Stworzenia” następuje z chwilą zmartwychwstania (Kol. 1:18), a zmartwychwstanie tej klasy jest określone jako pierwsze (najlepsze) zmartwychwstanie (Obj. 20:6). Powinno się pamiętać, że do czasu zmartwychwstania nie jesteśmy rzeczywistymi duchowymi istotami, chociaż od chwili otrzymania ducha przysposobienia synowskiego jesteśmy za takowe uważani (Rzym. 8:23-25; Efez. 1:13; Rzym. 6:10, 11). Kiedy już rzeczywiście staniemy się duchowymi istotami, to znaczy gdy się narodzimy z ducha, nie będziemy już dłużej istotami cielesnymi, bo „co się narodziło z ducha, duchem jest”.
Narodziny do duchowej natury w chwili zmartwychwstania muszą być poprzedzone spłodzeniem z ducha, które następuje w momencie poświęcenia się, tak jak narodziny z ciała są, rzecz jasna, poprzedzone spłodzeniem z ciała. Wszyscy, którzy rodzą się z ciała na podobieństwo pierwszego Adama, ziemskiego, najpierw byli spłodzeni z ciała. Niektórzy zostali ponownie spłodzeni, ale z ducha Bożego, poprzez Słowo Prawdy, aby we właściwym czasie mogli narodzić się z ducha na podobieństwo