1 tom paruzyjny – wykład X – str. 199
Natury ludzka i duchowa są odrębne i różne
przed obliczem Bożym. Przemiana natury jest dla tych, którzy w Wieku Ewangelii składają swoje usprawiedliwione człowieczeństwo jako ofiarę żywą, tak jak to uczynił Jezus, ofiarowując swoje doskonałe człowieczeństwo i rezygnując z wszelkich praw oraz roszczeń do przyszłej ludzkiej egzystencji, jak również ignorując obecne ludzkie korzyści, przywileje, prawa itd. Pierwszą rzeczą, jaką należy ofiarować jest ludzka wola. Od tego czasu nie możemy kierować się własną wolą ani wolą innego człowieka, lecz tylko Boską. Boska wola staje się naszą wolą, a ludzką wolę, która ma być zlekceważona i ofiarowana, uważamy nie za naszą, ale za wolę kogoś innego. Gdy Boska wola staje się naszą wolą, zaczynamy myśleć, rozumować i osądzać rzeczy z Boskiego punktu widzenia. Plan Boży staje się naszym planem i Boskie sposoby postępowania stają się naszymi sposobami postępowania. Nikt, kto w dobrej wierze nie ofiarował samego siebie i w konsekwencji nie doznał przemiany, nie może w pełni zrozumieć jej procesu. Pierwotnie mogliśmy korzystać ze wszystkiego, co nie było faktycznie grzeszne, bowiem świat i jego wszystkie dobre rzeczy zostały stworzone dla przyjemności człowieka. Jedyną trudność stanowiło ujarzmienie grzesznych skłonności. Poświęceni, czyli przeobrażeni, prócz wysiłku podejmowanego w celu ujarzmienia grzechu, muszą ofiarować obecne dobre rzeczy i poświęcić swoją energię na służbę Bogu. Te osoby wierne w służbie i ofiarowaniu będą każdego dnia rzeczywiście zdawały sobie sprawę z faktu, że ten świat nie jest miejscem ich odpoczynku oraz że nie mają tutaj „miasta trwałego”, a ich serca i nadzieje będą się zwracać do „odpocznienia, jakie pozostaje dla ludu Bożego”. Ta błogosławiona nadzieja ożywi ich i natchnie do trwania w ofierze.
W ten sposób umysł jest odnawiany, czyli przemieniany przez poświęcenie, a pragnienia, nadzieje i dążenia zaczynają wznosić się w kierunku obiecanych, duchowych i niewidzialnych rzeczy,