1 tom paruzyjny – wykład XI – str. 213
Trzy drogi: szeroka, wąska, gościeniec
będą przygotowani do wykonania wielkiego dzieła przywracania świata do pierwotnego stanu i błogosławienia go podczas tego wieku. Wraz z zakończeniem Wieku Ewangelii dobiegnie końca wąska droga do nieśmiertelności, ponieważ wybrane „Maluczkie Stadko”, które na niej miało być doświadczone i wypróbowane, będzie skompletowane. „Oto teraz czas przyjemny” [greckie słowo dektos, możliwy do przyjęcia] – czas, w którym ofiarnicy przychodzą okryci zasługą Jezusa i stają się z Nim umarłymi; czas, w którym nadają się do przyjęcia przez Boga, będąc ofiarą o przyjemnej woni. Śmierć jako kara Adamowa nie będzie dozwolona na zawsze, zostanie zniesiona w Tysiącleciu; natomiast jako ofiara, będzie przyjemna Bogu i nagrodzona tylko w Wieku Ewangelii.
Święci tego wieku tylko jako „Nowe Stworzenia” znajdują się na drodze prowadzącej do życia i tylko jako ludzkie istoty są poświęceni na zniszczenie jako ofiara. Jeśli jako ludzkie istoty umieramy z Chrystusem, to jako nowe duchowe istoty będziemy z Nim żyli (Rzym. 6:8). Umysł Boży w nas, nasz przekształcony umysł, jest zarodkiem nowej natury.
Nowe życie może być z łatwością stłumione. Paweł zapewnia, że jeśli zostaliśmy spłodzeni z ducha przez Prawdę, a żyjemy według ciała, umrzemy (stracimy życie), lecz jeśli duchem umartwiamy uczynki ciała (skłonności ludzkiej natury), wtedy (jako Nowe Stworzenia) będziemy żyć, ponieważ synami Bożymi są ci, których prowadzi duch Boży (Rzym. 8:13, 14). Jest to bardzo ważna myśl dla wszystkich poświęconych. Bo jeśli zawarliśmy z Bogiem przymierze, według którego mieliśmy ofiarować ludzką naturę, a ofiara ta została przez Niego przyjęta, bezcelowym byłoby usiłowanie odebrania jej. Ludzka natura uważana jest przez Boga za martwą, musi rzeczywiście umrzeć i nigdy już nie powróci do pierwotnego stanu. Wszystko, co można otrzymać przez powrócenie do życia według ciała to jedynie nieznaczne zaspokojenie ludzkich rządz kosztem nowej duchowej natury.