2 tom paruzyjny – wykład IX – str. 355
Człowiek grzechu – Antychryst
zostało pozbawione świeckiego panowania nad królami i narodami, a nawet było deptane i rabowane przez swoich wcześniejszych zwolenników (Obj. 17:16,17). Obecnie, chociaż nadal jest czczone i nadal ma duży wpływ na świadomość ludzi, to jednak opłakuje utratę wszystkiego, co przypomina świeckie dominium.
Uważny badacz zauważy w rozwoju i wywyższeniu Antychrysta cztery mniej lub bardziej wyraźne okresy. Również proces jego upadku składa się z czterech etapów. Rozwój można podzielić następująco:
1. W czasach Pawła, około roku 50, początek sekretnego dzieła niegodziwej ambicji.
2. Papiestwo, „Człowiek Grzechu”, zostało zorganizowane hierarchicznie, tzn. kościół stał się organizacją; papieża uznano za Głowę, reprezentującą Chrystusa panującego nad kościołem i nad narodami; proces ten następował stopniowo w latach 300-494.*
3. Czas, w którym papieże rozpoczęli używanie świeckiej władzy i autorytetu, co, jak później wykażemy, miało miejsce w roku 539 (Tom III, wykład 3).
* Papieże długo starali się o to przywództwo, o bycie głową kościoła; stopniowo zostali uznani i otrzymali władzę. Władzę tę ogólnie zaakceptowano już w roku 494, jak wykazuje romanista – autor „Stolicy św. Piotra”. Wymieniwszy szczegółowo wszystkie dowody przyznania przez różne rady, biskupów, cesarzy itd., że biskup Rzymu jest najwyższym kapłanem, autor książki czyni następujące podsumowanie:
„Słowa te zostały spisane już Roku Pańskiego 494. (…) Z powyższych autentycznych świadectw wynika więc niezbicie, że prymat tronu Piotrowego [biskupstwo Rzymu] rozwinął się w piątym wieku do tego stopnia, iż papieża uważano ogólnie za centrum jedności chrześcijańskiej – za najwyższego władcę i nauczyciela kościoła Bożego, księcia biskupów, ostatecznego arbitra, rozsądzającego duchowe sprawy we wszystkich częściach świata; za sędziego i przewodniczącego ogólnych zgromadzeń, które prowadził za pośrednictwem swoich legatów”.