2 tom paruzyjny – wykład IX – str. 356
Człowiek grzechu – Antychryst
4. Czas wywyższenia, rok 800, kiedy to, jak już widzieliśmy, zostało stworzone „Święte Cesarstwo Rzymskie”, a papież, koronujący Karola Wielkiego na cesarza, został uznany za Króla królów, Cesarza cesarzy, „innego Boga, Boga na ziemi”.
Upadek papieskich wpływów można podzielić następująco:
1. Okres reformacji, który rozpoczął się około roku 1400 pismami Wycliffe’a; po nim przyszli Huss, Luter i inni.
2. Okres sukcesów Napoleona, degradacja papieży, aż wreszcie zrzeczenie się tytułu „Cesarza świętego Cesarstwa Rzymskiego” przez Franciszka II – lata 1800-1806.
3. Ostateczne odrzucenie papieża jako władcy Rzymu i tak zwanych papieskich prowincji Włoch, dokonane przez papieskich poddanych i króla Włoch w roku 1870. Na skutek tego Antychryst został całkowicie pozbawiony świeckiej władzy.
4. Ostateczne wykorzenienie tej fałszywej hierarchii blisko końca rozpoczętego już „dnia gniewu” i sądu – który dokona się, jak już wykazaliśmy w „Czasach Pogan”, w roku 1914.
CZY MOŻNA JESZCZE WĄTPIĆ?
Prześledziliśmy wzrost Antychrysta, zapoczątkowany odstępstwem, czyli „odpadnięciem” w kościele chrześcijańskim. Słyszeliśmy, jak bluźnił, ogłaszając samego siebie Królestwem Chrystusowym, a papieża namiestnikiem Chrystusa – „innym Bogiem, Bogiem na ziemi”. Słyszeliśmy jego dumne bluźnierstwa, przywłaszczanie sobie tytułów i zaszczytów należnych prawdziwemu Królowi królów i Panu panów. Widzieliśmy, jak okrutnie wypełniał słowa przepowiedni: „zetrze święte najwyższych miejsc”. Widzieliśmy, że przytłoczona i zdeformowana Prawda zostałaby całkiem przesłonięta przez błąd,