2 tom paruzyjny – wykład VII – str. 207
Równolegle dyspensacje
całego Izraela. Piotr również mówi o cielesnym Izraelu jako o jednym domu. Zwracając się do ludu w Jerozolimie powiedział: „Niechajże tedy wie zapewne wszystek dom Izraelski” itd. Jakób też nazywa dwanaście pokoleń jednym narodem (Dz.Ap. 2:36; Jak. 1:1). Wielu ludzi ze wszystkich plemion żyło w Palestynie, wielu też zamieszkiwało wśród otaczających ich narodów. Dlatego Paweł spotykał i nauczał Żydów w każdym niemal mieście, jakie odwiedził w Azji Mniejszej, lecz zawsze byli oni uznawani za jeden naród. Jedynym innym Izraelem jest Izrael duchowy.
Bóg dał specjalne przymierza, czyli obietnice obu domom izraelskim. Wszystkie obietnice dla domu cielesnego były ziemskie, zaś domowi duchowemu dane są tylko obietnice niebiańskie. Chociaż obietnice dla domu cielesnego były (i nadal są) wielkie i wspaniałe, to jednak obietnice dla domu duchowego określone są jako „lepsze obietnice” czy też „bardzo wielkie i kosztowne obietnice” (Hebr. 8:6; 2Piotra 1:4). Domowi cielesnemu powiedziano: „Przetoż teraz, jeźli słuchając posłuszni będziecie głosowi memu i strzec będziecie przymierza mego, będziecie mi własnością nad wszystkie narody; chociaż moja jest wszystka ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskiem i narodem świętym”. I chociaż cały Izrael odpowiedział: „Wszystko, co Pan rzekł, uczynimy” (2Moj. 19:5-8), a potem nie dotrzymał warunków przymierza, to jednak znaleźli się wierni, którzy pomimo swoich słabości gorliwie starali się postępować zgodnie z tymi warunkami. W Wieku Tysiąclecia będą oni „książętami po wszystkiej ziemi„, członkami ziemskiej fazy Królestwa Bożego (zob. Tom I, rozdział XIV).
Duchowemu domowi powiedziano natomiast: „I wy jako żywe kamienie budujcie się w dom duchowny, w kapłaństwo święte, ku ofiarowaniu ofiar,* przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa (…). Wy jesteście rodzajem wybranym,
* Słowo „duchownych”, które znajduje się w tym tekście (werset 5) przed słowem „ofiar”, nie występuje w najstarszym greckim manuskrypcie – w Manuskrypcie Synaickim. Opuszczenie tego słowa jest właściwe, o czym przekonamy się zauważywszy, że to nie duchowe rzeczy są ofiarowywane, lecz ziemskie, czyli ludzkie przywileje, prawa itd.