Cienie Przybytku – rozdział I – str. 19
Przybytek obrazowy
Dziedziniec przedstawiał stan usprawiedliwienia, który można osiągnąć przez wiarę w Chrystusa będącego Bramą. Na dziedziniec mogli wchodzić tylko Lewici w Dniu Pojednania (wyobrażający usprawiedliwionych wierzących). Mieli oni dostęp do ołtarza miedzianego i umywalni, ale będąc jedynie Lewitami (wierzącymi) nie mieli prawa wchodzić do Przybytku, ani nawet do niego zaglądać (3Moj. 4:19-20). Na dziedzińcu wszystkie przedmioty były miedziane, co wskazywało, że dopuszczona do niego klasa składała się z usprawiedliwionych ludzi. Dziedziniec nie przedstawiał stanu klasy duchowej podczas wieku Ewangelii, chociaż kapłani również tam przebywali, gdy składali ofiary i obmywali się.
Dwie części budynku Przybytku wyobrażały dwa stany wszystkich, którzy podlegają przemianie natury z ludzkiej na duchową. Pierwsze pomieszczenie, Świątnica Święta, obrazuje stan wszystkich tych, którzy, (jako Lewici – usprawiedliwieni wierzący) wydali swoją ludzką naturę na śmierć, aby mogli stać się uczestnikami natury Boskiej (2 Piotra 1:4), po ich spłodzeniu z Ducha. Drugie pomieszczenie, Świątnica Najświętsza, przedstawia stan wiernych zwycięzców, którzy zdobędą Boską naturę. Ci, gdy śmierć zakończy ich poświęcenie, zostaną całkowicie przemienieni, narodzeni w pierwszym zmartwychwstaniu z śmierci do Boskiej natury i bytu. Żadna ludzka istota, nawet pełna wiary, nawet obmyta z wszystkich grzechów oraz w oczach Bożych usprawiedliwiona i poczytana za doskonałą, nie ma miejsca ani udziału w duchowych rzeczach, przedstawionych we wnętrzu Przybytku i Świątyni. Nie może nawet wejrzeć w duchowe sprawy w znaczeniu ich docenienia. Jednak podczas wieku Ewangelii takie istoty są powoływane, aby poświęciły swoją ludzką naturę na służbę Bogu, a w jej miejsce odziedziczyły naturę duchową – jako członkowie Ciała Chrystusowego. “Cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego;