Cienie Przybytku – rozdział III – str. 40
Poświęcenie Kapłanów
i w ten sposób stając się współofiarnikami z Jezusem, swoim Zbawicielem, wtedy Jehowa akceptuje ich ofiarę i spładza ich do nowej natury – do natury duchowej. To jednak nie wszystko: jako nagrodę za wierność Bóg obiecuje nadanie najwyższego stopnia egzystencji duchowej – Boskiej natury. Są oni zarazem uznani za duchowych synów Boga (Gal. 4:4-7; 2 Piotr 1:4).
„BĄDŹ WIERNY AŻ DO ŚMIERCI”
Obrazy, o których mówimy, uczą też, że niektórzy poświęcający się i w ten sposób przyłączający się do królewskiego kapłaństwa nie osiągną przyszłej służby królewskiej. Potwierdza to jasno także Nowy Testament. Jedna klasa ma być „zbawiona jako przez ogień”, jako ci, „którzy przyszli z ucisku wielkiego”. Nie osiągną jednak nagrody, o którą starali się na początku swego poświęcenia. Nie docenili oni w wystarczającym stopniu przywileju poświęcenia się jako kapłani. Nie byli wystarczająco gorliwi w „cierpieniu z Nim” – z Najwyższym Kapłanem. Zastanowimy się nad nimi później, rozważając ofiary Dnia Pojednania.
Jeszcze inna klasa poświęcających się jako kapłani, którzy nie zdobędą królewskich błogosławieństw obiecanych tym kapłanom, zostanie unicestwiona przez wtórą śmierć. Mówi o niej wyraźnie Nowy Testament (Hebr. 6:4-6; 10:28-31; 1Jana 5:16), jest ona także pokazana w figurach, czyli cieniach służby sprawowanej w Przybytku.
Na początku czterej synowie Aarona reprezentowali kapłaństwo, lecz dwóch z nich zostało unicestwionych, co odpowiada dwóm klasom opisanym powyżej. Żadna z nich nie stała się Królewskim Kapłaństwem. Jedni umierają wtórą śmiercią, a drudzy zostają od tego zachowani „przez ogień” – cierpienie, oczyszczenie. Aaronowi i dwóm pozostałym synom zabroniono opłakiwać braci, którzy zostali w ten sposób odcięci. Oznacza to, że wszyscy wierni kapłani uznają sprawiedliwość Boskich decyzji i przyjmą je w pokornym