Cienie Przybytku – rozdział III – str. 41
Poświęcenie Kapłanów
uniżeniu mówiąc: „Sprawiedliwe i prawdziwe są drogi twoje, o królu świętych”. Rzeczywiście przynosi to świętym błogosławieństwo, skłaniając ich do większej gorliwości: „Bójmyż się tedy, aby snać, zaniedbawszy obietnicy o wejściu do odpocznienia jego, nie zdał się kto z was być upośledzony” – Hebr. 4:1, por. też 3Moj. 10:1-7; Obj. 15:3.
„POŚWIĘĆCIE SIĘ”, A „JA POŚWIĘCĘ WAS”
Zaproszenie do poświęcenia, uświęcenia lub odłączenia do służby Bożej, skierowane do usprawiedliwonego wierzącego, jest zaproszeniem go do złożenia na ofiarę ziemskich korzyści i praw. Bóg ze swej strony obiecuje, że takie ofiary będą święte i przyjemne dzięki zasłudze naszego Odkupiciela i że w zamian przyjmie On nas jako nowe stworzenia, spładzając nas do nowej natury przez Świętego Ducha Prawdy. W taki sposób Bóg uświęca, czyli odłącza takich, którzy są uznani za święte nowe stworzenia.
Obrazowa ceremonia poświęcenia, dokonywana względem figuralnych kapłanów, pokazuje dwie części poświęcenia: nasz udział – oddanie ludzkiej natury i jej praw, a także część Boską – akceptację naszej ofiary, odłączenie i uznanie nas za nowe stworzenia. Nowa, duchowa natura była pokazana w Aaronie i jego synach; poświęconą naturę ziemską wyobrażały cielec i barany składane na ołtarzu (3Moj. 8:14-33).
Najpierw przyprowadzono cielca na ofiarę za grzech „i włożył Aaron i synowie jego ręce swe na głowę cielca”, co oznaczało że ta ofiara ich przedstawiała. Od tego momentu wszystko, co działo się z cielcem, przedstawiało to, co miało przyjść na Jezusa i Jego Ciało Kościół jako istoty ludzkie. Cielec był oddany Zakonowi (wyobrażanemu przez Mojżesza), aby uczynić zadość wymaganiom Prawa co do Izraela, przedstawiającego ogólnie cały rodzaj ludzki. Aby tego dokonać,