Cienie Przybytku – rozdział III – str. 42
Poświęcenie Kapłanów
cielec musiał być zabity – „i zabił go Mojżesz”. Potem Mojżesz pomazał krwią rogi ołtarza. „Palec” Zakonu wskazywał w ten sposób, że Bóg mógł zaakceptować ołtarz ziemskich ofiar tylko dzięki przelanej krwi (oddanemu życiu). Wszyscy, którzy uznają władzę ołtarza (rogi są symbolem władzy), muszą najpierw uznać krew, która go uświęca. Krew wylana u podnóżka ołtarza pokazywała, że przez krew ofiary (oddane życie) nawet ziemia została wykupiona spod przekleństwa. „Na wykupienie nabytej własności” – Efez. 1:14.
Następnie Mojżesz wziął cielca, jego skórę, mięso itd. i spalił to poza obozem (werset 17). W ten sposób człowieczeństwo kompletnego Chrystusa – Głowy i Ciała – staje się „ofiarą za grzech”, cierpiąc zniszczenie, na które został skazany świat. Ostatecznie będzie on uwolniony dzięki tej ofierze. Zasługa leży w ofierze naszego Pana, a my, Jego bracia, mamy przywilej dopełniania miary Jego cierpień jako członkowie Jego Ciała (Kol. 1:24). Podczas gdy człowieczeństwo Królewskiego Kapłaństwa ulega zniszczeniu jako wzgardliwa rzecz w oczach świata (było to pokazane w spaleniu cielca poza obozem), Bóg przyjmuje jednak poświęcenie serca, które pobudza ofiarę i mówi: „Oto idę, abym czynił wolę Twoją, o Boże”. Było to wyobrażone przez ofiarowanie na ołtarzu, jako wonność Panu, tłuszczu i wnętrzności organizmu wytwarzającego życie.
Inne cechy tego samego poświęcenia były pokazane w dwóch baranach, wymienionych w wersetach 18 i 22. Pierwszy z nich był ofiarą całopalną. Aaron i jego synowie wkładali ręce na głowę zwierzęcia, co oznaczało, że są przez nie wyobrażani. Barana zabito, jego krwią pokropiono ołtarz, a Mojżesz „porąbał go na sztuki… i spalił głowę i sztuki, i tłustość, a wnętrzności i głowę opłukał wodą”. W ten sposób podczas całego wieku Ewangelii Jezus i Jego Ciało, Kościół, są ofiarowywani, członek po członku, na ołtarzu przed Bogiem.