Cienie Przybytku – rozdział IV – str. 50
Wielki Dzień Pojednania
Poświęcenie pozafiguralnego kapłaństwa dotyczy wszystkich członków Ciała i trwa przez cały wiek Ewangelii. Podobnie ofiara za grzech, czyli ofiara oczyszczenia, została rozpoczęta przez Głowę, a my, członkowie Ciała, „dopełniamy ostatków ucisków Chrystusowych”. Na dopełnienie tych cierpień potrzebny jest cały wiek Ewangelii (1Piotra 4:13; Rzym. 8:17; 2Kor. 1:7; 4:10; Filip. 3:10; Kol. 1:24; 2Tym. 2:12; 1 Piotra 5:1,10).
Dzień Pojednania, będący w rzeczywistości dwudziestoczterogodzinnym dniem, widzimy w pozafigurze jako cały wiek Ewangelii. Wraz z jego zakończeniem ustają ofiary, a rozpoczyna się chwała i błogosławieństwo. Wielki Arcykapłan świata (Jezus i Jego Oblubienica, będący już jednością – Głowa i skompletowani członkowie) zostanie ukoronowany jako Król i Kapłan według porządku Melchizedekowego. Będzie on Królem Pokoju – Kapłanem na tronie (Hebr. 5:10).
Stanie On wtedy przed światem (wyraźnie rozpoznawalny, lecz niewidzialny dla cielesnych oczu) nie tylko jako Król i Kapłan, ale także jako wielki Prorok – „proroka z pośrodku ciebie, z braci twej, jakom ja [Mojżesz] jest, wzbudzi tobie Pan, Bóg twój… i stanie się, że każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu”. Podczas wieku Tysiąclecia rodzaj ludzki, rządzony i nauczany przez tego wielkiego Proroka, Kapłana i Króla, zostanie doprowadzony do doskonałej wiedzy i zdolności. Będzie wtedy wymagane doskonałe posłuszeństwo i wszyscy, którzy go nie okażą, zostaną odcięci od życia bez dalszej nadziei – umrą wtórą śmiercią (Dz.Ap. 3:22-23).
Pod koniec wieku żydowskiego Jezus zaofiarował Izraelowi samego siebie jako proroka, kapłana i króla. Było to obrazem zaofiarowania się dla świata całego Ciała – skompletowanego i uwielbionego Chrystusa. Jako Prorok nauczał ich, jako Kapłan „ofiarował samego siebie”, jako