Cienie Przybytku – rozdział IV – str. 67
Wielki Dzień Pojednania
istności Boga”. O, błogosławiona nadziejo! „Gdy się ocucę, nasycony będę obrazem obliczności twojej”, mówiło proroctwo o Jezusie; jak wzniosła jest obietnica, że „podobni Mu będziemy”! (Hebr. 1:3; Rzym. 8:29; Psalm 17:15; 1 Jana 3:2).
Gdybyśmy tylko mogli osiągnąć tę nagrodę, po którą biegniemy, wtedy:
Niczym każda obietnica
Którą świat człowieka mami;
My cieszymy się czymś więcej –
Niebiańskimi nadziejami.
W Świątnicy Najświętszej zostanie ukazany znak ofiarowania Ciała „za lud”. Było to pokazane w pokropieniu ubłagalni krwią kozła. „Tak oczyści świątnicę od nieczystót synów izraelskich i od przestępstwa ich, i od wszystkich grzechów ich; toż też uczyni namiotowi zgromadzenia, który jest między nimi, w pośrodku nieczystót ich” – 3Moj. 16:16.
Kiedy ofiara ta będzie przedstawiona, zostanie przyjęta „za lud”, tak jak ofiara naszego chwalebnego Wodza była przyjęta „za niego [Jego Ciało] i za jego dom [domowników wiary]”. W ten sposób dzieło pojednania będzie zakończone, grzech i potępienie wszystkich będzie zakryte, po czym zaraz rozpocznie się dzieło obdarzania świata wspaniałymi wynikami tego oczyszczenia – tak jak błogosławieństwo Pięćdziesiątnicy spłynęło na Ciało, a jego odbicie na domowników wiary, zaraz po przyjęciu ofiary Jezusa – po Jego przejściu poza zasłonę ciała i przedstawieniu przed Bogiem naszej ofiary okupowej.
Pokropienie wszystkich przedmiotów krwią pokazywało, że krew jest pełnym zadośćuczynieniem. Wskazywało to także, iż następujące potem ofiarowanie kozła Azazela nie było