Cienie Przybytku – rozdział VI – str. 100
Ofiary składane po Dniu Pojednania
Pojednania (wieku Ewangelii) był dziełem Ojca Niebieskiego. Resztę ofiary kapłan przyswajał sobie – zjadał ją.
Cały świat, odkupiony drogocenną krwią (ludzkim życiem) Chrystusa, dla odpuszczenia występków odda się Królewskiemu Kapłaństwu. Przyjęcie przez Kapłaństwo darów świata, czyli poświęcenia, będzie oznaczało przebaczenie. Zgadzają się z tym słowa naszego Pana Jezusa, które wypowiedział do swoich uczniów: „Tchnął na nie i rzekł im: Weźmijcie Ducha Świętego. Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którymkolwiek zatrzymacie, są zatrzymane” – Jan 20:22-23.
To „usługiwanie pojednania” w swoim najpełniejszym znaczeniu należy do przyszłego wieku, kiedy to wszystkie ofiary pojednania będą zakończone. Mimo to nawet teraz każdy członek Królewskiego Kapłaństwa może powiedzieć wierzącemu i pokutującemu: „Odpuszczone są tobie grzechy twoje” – tak jak uczynił to nasz Pan, przez wiarę widząc w przyszłości dopełnienie ofiar za grzech. Co więcej, ci kapłani znają teraz warunki, na których zostało obiecane przebaczenie, i mogą wydawać wiarygodne świadectwo, kiedy widzą, że te warunki zostały spełnione.
Jak już widzieliśmy, ofiary Dnia Pojednania były zawsze palone (3Moj. 6:30; Hebr. 13:11), ale omawiane później ofiary za występki, składane po Dniu Pojednania, nie były palone, lecz zjadane (przyswajane) przez kapłanów.
RÓŻNICA MIĘDZY MĘŻCZYZNĄ
A KOBIETĄ ZANIKNIE
„Ta będzie ustawa ofiary za grzech [ofiary za występek] … kapłan, któryby ją ofiarował za grzech, jeść ją będzie. Wszelki mężczyzna z kapłanów jeść ją będzie” – 3Moj. 6:26, 29.
Pan i święci aniołowie są w Biblii określani jako istoty rodzaju męskiego, zaś wszyscy święci są razem przedstawieni