1 tom paruzyjny – wykład XII – str. 240
Objaśnienie wykresu przedstawiającego Plan Wieków
krzyż stanie się „kamieniem potknięcia i skałą zgorszenia”.
Każdy, kto na Chrystusie zbudował co innego niż złoto, srebro i drogie kamienie Prawdy i odpowiedni do nich charakter, znajdzie się w ogromnych trudnościach w okresie owego gniewu („ognia”). Wszelkie bowiem drewno, siano oraz ścierń doktryny i praktyki zostaną strawione. Ci, którzy budowali właściwie, a tym samym posiedli właściwy charakter, są przedstawieni przez figurę s. Tymczasem t reprezentuje „Wielkie Grono”, spłodzonych z ducha, lecz budujących z drewna, siana i ścierni – Pszenicę, ale nie w pełni dojrzałą w czasie zbierania pierwocin (s). Tracą oni (t) nagrodę zasiadania na tronie i boską naturę, lecz ostatecznie doznają narodzenia z ducha jako istoty duchowe o naturze niższej niż boska. Mimo swego prawdziwego poświęcenia, ulegli oni do tego stopnia duchowi tego świata, że nie składają swego życia w ofierze. Nawet podczas Żniwa, gdy żyjący na ziemi członkowie Oblubienicy są przez Prawdę oddzielani od innych klas, uszy innych, nie wyłączając klasy t, będą dotknięte głuchotą. Będą oni nieskorzy do wierzenia i nieskorzy do działania w tym czasie rozdzielania. Bez wątpienia, będą bardzo przerażeni, gdy później zdadzą sobie sprawę z tego, że Oblubienica została skompletowana i połączona z Panem, a oni, z powodu obojętności i zbyt wielu trosk, utracili tak wielką nagrodę. Jednak piękno Boskiego planu, który wówczas zaczną rozpoznawać jako plan miłości zarówno w odniesieniu do nich samych, jak i wszystkich ludzi, pomoże im przezwyciężyć smutek i zawołają: „Alleluja! iż ujął królestwo Pan, Bóg Wszechmogący. Weselmy się i radujmy się, a dajmy mu chwałę; bo przyszło wesele Barankowe, a małżonka jego nagotowała się” (Obj. 10:6, 7 BG). Zauważmy też hojność postanowienia Boga. Wysyłana jest do nich następująca wiadomość: Choć nie stanowicie Oblubienicy Baranka, możecie wziąć udział w wieczerzy weselnej – „Błogosławieni, którzy są wezwani na wieczerzę Wesela Barankowego” (w. 9). We właściwym czasie