1 tom paruzyjny – wykład XIV – str. 285
Królestwo Boże
drogiego Syna Bożego, posiadamy pewne swobody dotyczące pożywienia itp., których nie posiadaliśmy jako Żydzi pod Zakonem (w. 14). Lecz raczej nie korzystajmy z tej wolności, jeśli miałaby ona stać się przyczyną zgorszenia lub pogwałcenia sumienia tych braci, którzy jeszcze jej sobie nie uświadomili. Nie pozwólmy, aby wolność w odniesieniu do spożywanych pokarmów zrujnowała duchowo naszego brata, za którego umarł Chrystus. Pamiętajmy natomiast, że przywileje Królestwa, tak obecnie jak i w przyszłości, składają się z błogosławieństw o wiele większych niż wolność spożywania pewnych pokarmów, a mianowicie z wolności czynienia dobrych uczynków, z posiadania pokoju z Bogiem przez Chrystusa oraz z radości wypływającej z posiadania cząstki świętego ducha Bożego. Wspomniane tu wolności Królestwa (obecnie jak i zawsze) są tak wielkie, że mniej znacząca wolność spożywania pewnych pokarmów może być bez żalu ofiarowana w obecnym czasie dla dobra naszego brata.
Tak więc bez względu na to, które świadectwo Pisma Świętego bierzemy pod uwagę, pogląd zakładający, że obietnice Królestwa są jedynie mitycznym urojeniem, lub że obecne warunki spełniają te obietnice, jest niezgodny z prawdą.
W przypadku wczesnego Kościoła obietnice osiągnięcia czci i współdziedzictwa w Królestwie wraz z Mistrzem były silnymi podnietami do zachowania wierności w ówczesnych próbach i prześladowaniach, których członkowie Kościoła mieli się spodziewać zgodnie z uprzednim ostrzeżeniem. Wśród wszystkich słów pocieszenia i zachęty, które zostały zapisane w Apokalipsie i skierowane do siedmiu zborów, najwymowniejszymi i najmocniejszymi są: „Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem na jego tronie” oraz „Zwycięzcy dam władzę nad poganami”
Powyższych obietnic nie można w żaden rozsądny sposób zastosować do obecnego działania łaski w sercach ani tym bardziej do panowania w teraźniejszym życiu nad narodami, bowiem ci, którzy zwyciężą, muszą dokonać tego przez śmierć w służbie, uzyskując w ten sposób zaszczyty Królestwa – Obj. 20:6.