1 tom paruzyjny – wykład XIV – str. 292
Królestwo Boże
którzy stanowić będą Królestwo na poziomie ziemskim, chwała istot niebiańskich będzie o wiele wyższa. Gdy ci pierwsi świecić będą wiecznie jako gwiazdy, to ci ostatni – jako światło na firmamencie – jak słońce (Dan. 12:3). U stóp CHRYSTUSA złożone będą zaszczyty zarówno nieba jak i ziemi. Umysł ludzki może tylko w przybliżeniu, lecz nie całkowicie jasno, wyobrazić sobie tę chwałę, która będzie objawiona w CHRYSTUSIE przez nieskończoną wieczność – Rzym. 8:18; Efez. 2:7-12.
Właśnie w tych dwóch poziomach Królestwa potwierdzi się obietnica dana Abrahamowi, iż „w tobie i w nasieniu twoim będą błogosławione wszystkie narody ziemi”; „rozmnożę tak licznie potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza” – mowa tu o nasieniu ziemskim i niebiańskim, oba będą narzędziem Boga służącym do błogosławienia świata. Od samego początku Bóg dokładnie przewidział i zamierzył obie formy obietnicy, lecz Abraham widział jedynie ziemską. I chociaż Bóg wybrał spośród naturalnego nasienia głównych członków klasy duchowej (apostołów i innych) i zaofiarował główne błogosławieństwa duchowe wszystkim z rodu Abrahama żyjącym w czasie właściwym dla rozwoju niebiańskiego powołania, jednak ogrom błogosławieństw, „łaska za łaską” wielce przewyższył to, czego sam Abraham mógł się spodziewać od przymierza.
Paweł (Rzym. 11:17) określa przymierze Abrahamowe jako korzeń, z którego wyrósł w sposób naturalny cielesny Izrael, a w który zostali wszczepieni wierzący poganie, gdy naturalne gałęzie były odłamane z powodu niewiary. Jego oświadczenie dowodzi podwójnego wypełnienia się obietnicy przez rozwinięcie dwóch rodzajów nasienia, ziemskiego (ludzkiego) i niebiańskiego (duchowego), które będą stanowić dwie formy Królestwa. Przymierze to symbolizowane w korzeniu rodzi dwa odrębne rodzaje gałęzi, z których każdy w zmartwychwstaniu zrodzi swój odrębny doskonały owoc – ludzką i duchową klasę, posiadającą władzę Królestwa. Zgodnie z porządkiem rozwoju