1 tom paruzyjny – wykład III – str. 59
Biblia jako Boskie objawienie rozpatrywana w świetle rozumu
„wszystkie narody ziemi” (1Moj. 12:3; 18:18; 22:18; 26:4). I pomimo uprzedzeń narodu żydowskiego prorocy kontynuowali to samo świadectwo, oświadczając, iż Mesjasz będzie „światłością pogan” (Izaj. 49:6 NB; Łuk. 2:32), że poganie przyjdą do Niego „od krańców ziemi” (Jer. 16:19 NB), że Jego imię „wielkie jest wśród narodów” (Mal. 1:11), i że „objawi się chwała Pańska, a ujrzy to wszelkie ciało pospołu” – Izaj. 40:5 NB. Por. Izaj. 42:1-7.
Pisarze Nowego Testamentu twierdzą, że posiadają Boskie namaszczenie, które pozwala im zrozumieć wypełnienie się proroctw dotyczących ofiary Chrystusa. Mimo uprzedzenia – jako Żydzi wierzyli bowiem, że wszelkie błogosławieństwa są ograniczone do ich własnego narodu (Dz. Ap. 11:1-18) – byli oni w stanie zrozumieć, że wraz z narodem izraelskim, i dzięki niemu, błogosławione będą wszystkie narody żyjące na ziemi. Pisarze ci zrozumieli też, że zanim nastąpi błogosławienie Izraela, bądź świata, dokonany będzie wybór „Maluczkiego Stadka” tak z Żydów, jak i z pogan. „Maluczkie Stadko” miało być poddane próbie i okazać się godne współdziedzictwa w chwale i zaszczycie z Wielkim Wyzwolicielem i udziału z Nim w zaszczytnym dziele błogosławienia Izraela i wszystkich narodów – Rzym. 8:17.
Ci sami pisarze wskazują na harmonię tego poglądu z treścią Zakonu i Proroków oraz na wspaniałość i zasięg tego planu, jaki prezentują, a który przewyższa najwznioślejsze wyobrażenia, jakie można budować na słowach: „Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem wszystkiego ludu” (NB).
Myśl o Mesjaszu jako władcy nie tylko Izraela, lecz także całego świata, zasugerowana w księgach Mojżeszowych, jest myślą przewodnią wszystkich proroctw. Idea Królestwa jest też najważniejszą nauką apostołów, a Jezus pouczył nas, że mamy się modlić: „Przyjdź Królestwo Twoje” i obiecał, że uczestniczyć w tym Królestwie będą ci, którzy najpierw cierpiąc dla Prawdy, udowodnią, że są godni tego uczestnictwa.