2 tom paruzyjny – wykład VI – str. 191
Wielki Jubileusz
Dlatego podwoił mocny już sznur świadectwa, danego w Zakonie, przekazując nam dodatkowe potwierdzenie przez proroka. Nasz drogi Zbawiciel i Pan, który trzyma ten sznur w swojej ręce i którego obecność jest wskazana przez to świadectwo, przychodzi do nas o świcie Tysiącletniego Dnia i wydaje się mówić, jak niegdyś do Piotra (Mat. 14:25-32): „O małowierny, przeczżeś zwątpił?” Przyjmij do wiadomości, że jestem istotą duchową, niewidzialną dla ludzkich oczu. Jako taka właśnie istota, przez lampę Słowa Bożego objawiam siebie oczom twojego zrozumienia. Wiedz, że kiedy wkrótce będę chodził po wzburzonym morzu wielkiego ucisku, ty nie musisz się niczego bać, lecz ufaj! Nie bój się, pamiętaj, że to ja!
To wspaniałe prorocze potwierdzenie, którym będziemy się teraz zajmować, zostało ukryte w swojej własnej prostocie. Dopiero docenienie i zastosowanie obrazu Jubileuszu nadało mu znaczenie.
Siedemdziesiąt lat, które zwykle nazywamy siedemdziesięcioletnią niewolą babilońską, Pismo Święte określa jako „siedemdziesięcioletnie spustoszenie ziemi„. To spustoszenie Bóg przepowiedział przez proroka Jeremiasza: „I będzie ta wszystka ziemia spustoszeniem (…), a służyć będą te narody królowi Babilońskiemu siedemdziesiąt lat” – Jer. 25:11. „Tak zaiste mówi Pan: Jako się jedno wypełnią siedemdziesiąt lat Babilonowi, nawiedzę was, a potwierdzę wam słowa swego wybornego o przywróceniu was na to miejsce” – Jer. 29:10. W 2Kron. 36:17-21 zapisano wypełnienie tego proroctwa. Co więcej, dowiadujemy się, dlaczego trwało to akurat siedemdziesiąt lat i dlaczego ziemia była zupełnie spustoszona: „Przywiódł na nich króla Chaldejskiego [Nabuchodonozora, króla Babilonii], (…) a tych, którzy uszli miecza, przeniósł do Babilonu; i byli niewolnikami jego i synów jego aż do królowania króla Perskiego; aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane