2 tom paruzyjny – wykład IX – str. 309
Człowiek grzechu – Antychryst
tę interpretację, która w istotny sposób przyczyniła się od ugruntowania idei papieskiej supremacji.
Św. Antoni, arcybiskup Florencji, cytując słowa Psalmu 8:4-8: „Albowiem mało mniejszym uczyniłeś go od Aniołów” itd. i odnosząc je do Chrystusa, w taki sposób przenosi następnie ich znaczenie na papieża:
„A ponieważ opuścił on nas cieleśnie, to pozostawił swego wikariusza [zastępcę] na ziemi, tj. Najwyższego Kapłana, o którym mówimy ‘papa’, tj. ‘ojciec ojców’, aby słowa te dobrze pasowały do papieża. Papież bowiem, jak powiada Hostiensis, jest większy od człowieka, ale mniejszy od aniołów, gdyż jest śmiertelny, jednakże autorytetem i władzą ich przewyższa, gdyż aniołowie nie mogą poświęcać ciała i krwi Chrystusa ani też związywać czy rozwiązywać, do czego najsłuszniejsze prawo mają właśnie papieże. Aniołowie nie mogą też zarządzać ani udzielać odpustów. Został on ukoronowany chwałą i czcią, chwałą z polecenia, jest przeto zwany nie tylko błogosławionym, ale najbardziej błogosławionym. Czyż można mieć wątpliwości co do tego, że zwie się błogosławionym tego, który został wyniesiony na szczyty wielkiego dostojeństwa? Jest on ukoronowany taką czcią, że wierni mogą całować jego stopy. Większej czci być nie może. ‘Czcijcie podnóżek nóg jego’ (Psalm 99:5). Został on ukoronowany świetnością władzy, ponieważ może wszystkich sądzić, sam nie podlegając niczyjemu osądowi, chyba że zboczyłby z drogi wiary [wiary Antychrysta oczywiście]. Dlatego właśnie nosi on potrójną złotą koronę i został ‘postanowiony nad sprawami rąk jego’, aby rozporządzał wszystkimi podwładnymi. On otwiera niebiosa, posyła winnych do piekła, utwierdza cesarstwa i zarządza duchowieństwem”.
Sobór Laterański na pierwszym posiedzeniu przyznał papieżowi tytuł „Książę Wszechświata”. Na drugiej sesji nazwano go „Kapłanem i Królem, który ma być czczony przez wszystkich ludzi i którego sobie upodobał Bóg”. Na piątym posiedzeniu odniesiono proroctwo opisujące chwalebne królowanie Chrystusa do panowania Leona X: „Nie płacz córko Syońska, bo oto Lew z pokolenia Judy, korzeń Dawidowy, oto Bóg wzbudził tobie zbawiciela”.