3 tom paruzyjny – wykład II – str. 32
„Czas Końca” czyli „Dzień Przygotowania” – Daniel XI
i Azji Mniejszej aż do Taurusu, a Kassander jako swój dział wziął Macedonię.”
W takim podziale Italia należała do działu Kassandra i był to dział północny, określony mianem „Króla z Północy”, podczas gdy Egipt był działem południowym, czyli „Królem z Południa”. Stopniowo zwyciężały jednak wpływy Rzymu, kolejne terytoria zajmowane pierwotnie przez Seleukosa, Lizymacha i Kassandra były poddawane Rzymowi, który był częścią działu północnego, tak iż pozostał jedynie Egipt, dział południowy. Jak to opisano wcześniej, król z południa – Egipt – został poddany pod panowanie działu północnego za czasów Kleopatry, Antoniusza i Augusta Cezara, po części z woli ojca Kleopatry, który umarł zanim dorosły jego dzieci i przekazał swe królestwo pod kontrolę rzymskiego senatu, a po części na skutek porażki Marka Antoniusza. Jednak przez jakiś czas „Król z Południa” – Egipt – był prawie tak mocny jak „Król z Północy” – Rzym. Historycy twierdzą, że „stanowił on najpotężniejsze z istniejących wówczas państw kupieckich”; miał „33 tys. miast” z rocznym dochodem „wynoszącym 14 800 talentów srebra”, to jest około 20 mln dolarów.
Znając sens i zamysł proroctwa nie powinniśmy spodziewać się szczegółowych opisów dotyczących poszczególnych władców tych królestw, lecz rozumieć, że „Król z Północy” to przedstawiciel Imperium Rzymskiego, a „Król z Południa” – królestwa Egiptu. Z takim zrozumieniem będziemy kontynuować rozważanie proroctwa.
Werset 25: „Potem wzbudzi [Rzym] moc swoję i serce swoje przeciw królowi z południa [Egiptowi] z wojskiem wielkim, z którym król z południa walecznie się potykać będzie z wojskiem wielkiem i bardzo mocnem; ale się nie oprze, przeto że wymyśli przeciwko niemu [perfidną] zdradę”.
W 30 r. p.n.e. August Cezar nadał Egiptowi status rzymskiej prowincji i odtąd między tymi dwoma państwami nie były prowadzone żadne działania wojenne; aż do czasów