4 tom paruzyjny – wykład XII – str. 570
Wielkie proroctwo naszego Pana
Jednak słowa naszego Pana, tak jak zostały one zacytowane przez Mateusza i Marka, różnią się od tych, które przytoczyliśmy powyżej i wyraźnie odnoszą się do ucisku dla duchowego Izraela przy końcu Wieku Ewangelii. Niewątpliwie nasz Pan był autorem obu tych wypowiedzi, jednak Ewangeliści, nie wiedząc o dwóch żniwach i dwóch czasach ucisku, nie zanotowali obu stwierdzeń, uznając je za powtórzenie. To Pan pokierował tą sprawą tak, by fakty odnoszące się do obecnego żniwa zostały ukryte i nie rozpoznane aż do czasu przewidzianego na ich objawienie.
UCISK PRZY KOŃCU WIEKU EWANGELII
Opisy Mateusza i Marka są niemal identyczne. Mateusz pisze:
„Przetoż gdy ujrzycie obrzydliwość spustoszenia, opowiedzianą przez Daniela proroka, stojącą na miejscu świętem, (kto czyta, niechaj uważa), tedy ci, co będą w ziemi Judzkiej, niech uciekają na góry. A kto na dachu, niechaj nie zstępuje, aby co wziął z domu swego. A kto na roli, niech się nazad nie wraca, aby wziął szaty swe. A biada brzemiennym i piersiami karmiącym w one dni! Przetoż módlcie się, aby nie było uciekanie wasze w zimie albo w sabat. Albowiem naonczas będzie wielki ucisk, jaki nie był od początku świata aż dotąd, ani potem będzie. A gdyby nie były skrócone one dni, nie byłoby zbawione żadne ciało; ale dla wybranych będą skrócone one dni” – Mat. 24:15-22; Mar. 13:14-20.
Cztery punkty w tym zapisie wskazują na to, że chociaż może mieć on zastosowanie do ucisku przy końcu Wieku Żydowskiego, to jednak jego rzeczywiste i istotniejsze wypełnienie odnosi się do ucisku, którym kończy się Wiek Ewangelii. Są to: (1) Wzmianka na temat „obrzydliwości spustoszenia” wspomnianej w proroctwie Daniela; (2) stwierdzenie, że ucisk będzie najsurowszy ze wszystkich, jakich kiedykolwiek zaznał świat i jakich jeszcze doświadczy; (3) stwierdzenie, że gdyby nie były skrócone owe dni, to nie ocalałoby żadne ciało; (4) dalszy kontekst, który niewątpliwie opisuje wydarzenia