5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 267
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
i naszego przywileju stania się „dziedzicami Bożymi, a spółdziedzicami Chrystusowymi, jeśli tylko z nim cierpimy, abyśmy też z nim byli uwielbieni”. Jahwe, Ojciec wszystkiego, jest Autorem wszelkiej prawdy i dlatego wszystko, co otrzymywaliśmy i nadal otrzymujemy w ciągu obecnego wieku, pochodzi od Tego, który daje „wszelki datek dobry i wszelaki dar doskonały”. On posyła nam to poprzez dawno przygotowane drogi – przez prorocze i obrazowe nauki, dane w przeszłości, a otworzone dla nas dzięki natchnionym słowom naszego Pana Jezusa i natchnionych apostołów; przez przyjęcie do naszych serc ducha świętego i postępowanie zgodne z Boskim Słowem i planem, jesteśmy w stanie doceniać rzeczy nagotowane przez Boga tym, którzy go miłują i którzy chodzą wiarą, a nie widzeniem.
„LECZ POCIESZYCIEL ON, DUCH ŚWIĘTY,
KTÓREGO POŚLE OJCIEC W IMIENIU MOJEM”
– JAN 14:26 –
Na stronie 169 wspominaliśmy już o wprowadzającym w błąd słowie „duch”; teraz jednak zwróćmy uwagę na to, że święty duch ma być posłany przez Ojca, co oznacza, że stanowi on wpływ czy też moc znajdującą się pod całkowitą kontrolą Ojca; nie jest to jakaś inna istota, równa mocą i chwałą, jak mówią fałszywe ludzkie wierzenia. Wszelka moc Boga pozostaje pod Jego całkowitą kontrolą, podobnie jak my możemy kontrolować naszą własną moc; dlatego właśnie Pan mówi, że Ojciec pośle swojego ducha, a prorok wyraża to samo słowami: „Ducha mego dam do wnętrzności waszej”. Co więcej, czytamy, że duch święty jest posyłany w imieniu Jezusa – tak samo jak sługa zostaje wysłany w imieniu pana, a nie swoim własnym. Widzimy tutaj jeszcze jedną sprzeczność w niebiblijnej teorii o trzech Bogach mających równą moc i chwałę. Zacytowany werset świadczy jasno o wyższości Ojca: święty duch jest duchem Ojca – Jego mocą, wpływem posłanym za sprawą i w imieniu naszego Odkupiciela, Jezusa.