5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 278
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
(Zwróćmy uwagę, że apostoł nie odniósł się tutaj do ducha świętego – nie mówił, że byłby gotów umrzeć dla imienia ducha świętego).
Kiedy przyjaciele w Cezarei zrozumieli, że Paweł silnie stoi przy swoim postanowieniu, powiedzieli: „Niech się stanie wola Pańska”. W ten sposób w każdym przypadku świadectwo ducha świętego było przez pierwotny Kościół przyjmowane jako wola naszego Pana Jezusa, a zarazem i wola Ojca (Dz.Ap. 21:10-14).
DUCH ŚWIĘTY POSTANOWIŁ NIEKTÓRYCH BISKUPAMI
„Pilnujcież tedy samych siebie, i wszystkiej trzody, w której was Duch Święty postanowił biskupami, abyście paśli zbór Boży” – Dz.Ap. 20:28.
Powyższe słowa zostały skierowane do starszych zboru w Efezie. Apostoł zwraca tu uwagę na fakt, że wyznaczenie ich na stanowisko sług Prawdy w Kościele nie było jedynie ich decyzją ani też decyzją i uznaniem przez zbór, lecz że to Pan, poprzez działanie swojego ducha, dokonał tego wyboru. Chce, aby zdali sobie sprawę, że cała wartość ich urzędu polega na tym, że są oni uznani przez Pana i że są sługami Kościoła z Pańskiego polecenia, danego za pośrednictwem świętego ducha, czyli wpływu, który strzegł, kierował i zarządzał ich wyborem. Podobnie w innym miejscu apostoł mówi, zwracając się do Kościoła, a nie do całego świata: „Każdemu [w Chrystusie] bywa dane objawienie Ducha ku pożytkowi. (…) A niektórych Bóg postanowił we zborze, najprzód Apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli (…) I różne są sprawy, ale tenże Bóg, który sprawuje wszystko [wszystkie rzeczy] we [wśród] wszystkich” – 1Kor. 12:6,7,28.
W tym stwierdzeniu apostoł pokazuje, że naznaczenia wszystkich sług Kościoła dokonuje Bóg przez objawienie swego świętego ducha – nie jest to działanie świętego ducha niezależne od Ojca i Syna. Bóg w Chrystusie nadzoruje wszystkie sprawy swojego ludu, Kościoła, przez swojego ducha – swą świętą moc o nieograniczonej władzy i znajomości, działającą w całym wszechświecie. Zaprzecza to twierdzeniu,