5 tom paruzyjny – wykład XI – str. 298
Święty Duch pojednania – rozpatrzenie przypuszczalnych zastrzeżeń
polskie słowo „przyjście” stosuje się i do przeszłości i do przyszłości; można bowiem powiedzieć: „Wiara w pierwsze przyjście naszego Pana jest wśród chrześcijan zjawiskiem powszechnym, w przeciwieństwie do wiary w Jego drugie przyjście„. Ponad wszelką wątpliwość kontekst wskazuje, że słowa cytowanych wersetów odnoszą się do przeszłości, ponieważ czytamy również, że „wiele fałszywych proroków wyszło na świat”, a oba stwierdzenia z całą pewnością odnoszą się do tej samej rzeczy.
(2) Ten zarzut stawiany jest przez osoby, które mają swój cel w utrzymywaniu, że werset mówi o wydarzeniu należącym do przyszłości – twierdzą one, że nasz Pan nie został „przemieniony” do duchowej natury, lecz w dalszym ciągu jest ciałem i nadal będzie człowiekiem, istotą ludzką, istotą cielesną, przez całą wieczność nosząc blizny swoich ludzkich cierpień. Negują one albo przynajmniej pomijają liczne świadectwa Pisma Świętego: „Bóg nader go wywyższył”, „Pan jest tym Duchem” oraz „…chociaśmy też znali Chrystusa według ciała, lecz już teraz więcej nie znamy” – Filip. 2:9; 2Kor. 3:17; 5:16. Osoby te pragną znaleźć biblijne poparcie swoich nielogicznych i niebiblijnych poglądów, przez co popadają w błąd w zrozumieniu tych fragmentów Pisma. Możemy powiedzieć, że ogromna większość chrześcijan wyznaje te błędne poglądy, a wśród nich są także prawie wszyscy, którzy mieli kiedykolwiek do czynienia z tłumaczeniem Pisma Świętego.
Na poparcie naszego zdania zacytujemy wypowiedzi prof. J. R. Rineharta, doktora i profesora języków w Kolegium Waynesburg (Cumberland Presbyterian). Przytoczywszy wersety z 1Jana 4:2 oraz 2Jana 7, profesor Rinehart powiada:
„(1) Powyższe cytaty zaczerpnięte są z Diaglottu Wilsona, którego treść ma pochodzić z oryginalnej greckiej wersji Nowego Testamentu. Słowo elelythota to biernik liczby pojedynczej rodzaju męskiego drugiego imiesłowu dokonanego, czasownika erchomai; znajduje się ono w takiej samej relacji do źródłowego czasownika, jaka łączy każdy imiesłów dokonany z czasownikiem, od którego pochodzi. Pośrednio łączy się z czasownikiem homologei i – według greckiej składni –