5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 307
Przedmiot pojednania – człowiek
lecz do Kościoła, do „świętych”, do „domowników wiary”.
Pamiętajmy więc, że zastanawiając się w niniejszym rozdziale nad tym, czym jest człowiek, nie szukamy odpowiedzi na pytanie, czym jest Kościół, „Nowe Stworzenie” w Chrystusie Jezusie, ani też czym jest duchowa natura, do której Kościół został już spłodzony z ducha i jeżeli pozostanie wierny, będzie uczestnikiem całej jej pełni w pierwszym zmartwychwstaniu. Wręcz przeciwnie: zastanawiamy się tu nad pierwszym Adamem i jego dziećmi. Chcemy się dowiedzieć, kim i czym jesteśmy z natury jako rasa – czym jest człowiek? W taki sposób będziemy mogli zrozumieć, z jakiego poziomu człowiek spadł, na jaki poziom upadł, z czego został wykupiony i do czego zostanie przywrócony, a także znajdziemy odpowiedzi na podobne to tych pytania.
CZŁOWIEK – CIAŁO, DUCH, DUSZA
Jeżeli przyjmiemy standardową definicję słowa „zwierzę” – „organizm żywy obdarzony czuciem” – to bez wahania nazwiemy człowieka tym mianem, a zarazem królem nad ziemskimi zwierzętami. Pod tym względem Pismo Święte całkowicie zgadza się z wnioskami nauki. Zwróćmy uwagę na werset na początku niniejszego rozdziału: prorok Dawid wskazuje, że człowiek w swojej naturze jest istotą niższą od aniołów oraz królem i głową wszelkich ziemskich stworzeń, a także przedstawicielem Boga dla wszystkich niższych stworzeń obdarzonych czuciem.
Pismo Święte nigdzie nie mówi, ani pośrednio, ani też bezpośrednio, że jakaś część, fragment lub iskra Boskiej istoty przekazywana jest każdej istocie ludzkiej. Jest to zupełnie bezpodstawne przypuszczenie wysuwane przez tych, którzy pragną stworzyć teorię, a nie mają z czego. Tę bezpodstawną hipotezę, według której część Boga przekazywana jest każdej istocie ludzkiej w momencie narodzin, uczyniono fundamentem wielu fałszywych doktryn, w większości uwłaczających Boskiemu charakterowi – bluźnierczych wobec Boskiej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy.