5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 324
Przedmiot pojednania – człowiek
z filozofii platońskiej) starannie kontrolowali swoją pracę, tak aby – na ile to możliwe – angielski czytelnik nie zdawał sobie sprawy z tego, że słowo dusza jest często używane w odniesieniu do niższych stworzeń i że użycie to jest w natchnionym Piśmie Świętym równie prawidłowe, jak w odniesieniu do człowieka. Trudno znaleźć inne wyjaśnienie faktu, iż w tych wszystkich przypadkach oraz innych wersetach Pisma Świętego tłumacze starannie ukryli tę myśl poprzez zastosowanie innych angielskich słów odpowiadających wyrazowi hebrajskiemu, który w kontekście człowieka oddawany jest jako „dusza”. Tłumacze tak bardzo starali się ukryć tę myśl, że tylko w jednym miejscu w Biblii angielskiej słowo to w odniesieniu do niższych stworzeń zostało przetłumaczone na „dusza”. Werset ten znajduje się w 4Moj. 31:28. Z całą pewnością tłumacze byli zmuszeni do użycia takiego właśnie wyrazu z powodu specyficznej konstrukcji zdania – żaden inny przekład nie byłby w tym miejscu logiczny. Oto wspomniany fragment: „I oddzielisz część Panu od tych, którzy walczyli i byli na wojnie, jednę duszę z piąci set, tak z ludzi jako i z wołów i osłów i owiec” [wg tłum. ks. Wujka – przyp. tłum.]. Zwróćmy uwagę, że w tym wersecie słowo „dusze” odnosi się tak do niższych stworzeń, jak i do człowieka; podobnie byłoby i w innych miejscach Pisma Świętego, gdyby tłumacze potrafili się wyzwolić spod brzemienia fałszywych teorii, związanych z tym tematem.
Zajmijmy się teraz dziewięcioma wersetami z 1 Księgi Mojżeszowej, w których w hebrajskim oryginale słowo dusza (neh-phesh) pojawia się w kontekście niższych zwierząt:
„I rzekł Bóg: Niech hojnie wywiodą wody płaz duszy żywiącej [hebr. neh-phesh – dusza (w przekładzie angielskim jest: „stworzenie, które ma życie” – przyp. tłum.)]” – 1Moj. 1:20; zauważmy, że wyjaśnienie na marginesie zaznacza, że chodzi tu o duszę, choć wydarzenie to miało miejsce w piątym dniu czy też okresie stworzenia, na długo przed stworzeniem człowieka.
„I stworzył Bóg wieloryby wielkie, i wszelką duszę żywiącą [hebr. neh-phesh – dusza żyjąca (w przekładzie angielskim jest: „stworzenie żyjące” – przyp. tłum.)] płazającą się, którą hojnie wywiodły wody” – 1Moj. 1:21. To również opis piątego „dnia”, jeszcze przed stworzeniem człowieka. Były to dusze ryb.