5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 347
Przedmiot pojednania – człowiek
ta mądrość przez Chrystusa zaplanowała też ich obudzenie – odnowienie i przywrócenie do życia. Będzie to rzeczywiście odtworzenie – manifestacja Boskiej mocy jeszcze większa od tej, która miała miejsce przy stworzeniu Adama i Ewy. Nastąpi ponowne odtworzenie pięćdziesięciu miliardów, a nie tylko dwóch osób. Będzie to odtworzenie nieskończonej rozmaitości zamiast jednostki. Tylko nasz Bóg posiada tak nieograniczoną mądrość i moc; jest zarówno skłonny, jak i zdolny to uczynić. To właśnie jest jedna z korzyści wypływających z dozwolenia złego: jego usunięcie objawi wszystkie cechy Boskiego charakteru, które w żaden inny sposób nie mogłyby zostać pokazane ani poznane. Przed wszystkimi aniołami i ludźmi zalśni Boska sprawiedliwość, a także Boska miłość i Boska moc; na koniec zaś również Boska mądrość, która przygotowała i dozwoliła na takie objawienie Boskiego charakteru, zostanie dostrzeżona i poznana przez całe Jego stworzenie.
Pismo Święte bardzo jasno i wyraźnie mówi o konieczności zmartwychwstania umarłych – a jakże mogłoby istnieć zmartwychwstanie umarłych, gdyby nie było umarłych, lecz – jak niektórzy wierzą – „wszyscy, którzy zdają się umierać, są bardziej żywi, niż kiedykolwiek byli”, co stanowi zaprzeczenie wszystkich pięciu zmysłów każdej inteligentnej istoty, a także stwierdzenia zawartego w Piśmie Świętym: „Albowiem ktokolwiek się towarzyszy ze wszystkimi żywymi, ma nadzieję, (Gdyż i pies żywy lepszy jest, niż lew zdechły;) boć ci, co żyją [nawet najmniej inteligentni], wiedzą, że umrzeć mają; ale umarli o niczym nie wiedzą, i nie mają więcej żadnej zapłaty, gdyż [bardzo często] w zapamiętanie [zapomnienie] przyszła pamiątka ich. Owszem i miłość ich, i zazdrość ich, i nienawiść ich już zginęła, a nie mają więcej działu [udziału] na wieki [hebr. olam – przez czas nieokreślonej długości] we wszystkim, co się dzieje pod słońcem. (…) Wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja do czynienia, czyń według możności twojej, albowiem nie masz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie*,
____________________
* Szeol – stan śmierci w odniesieniu do duszy, w odróżnieniu od grobu – grobowca przeznaczonego na martwe ciało, po hebrajsku nazywanego qeber. Zob. Psalm 30:4; 49:16; 89:49, gdzie sheol oddano jako piekło. Zob. 2Kron. 34:38; Ijoba 10:19; Psalm 88:6, gdzie qeber oddane jest jako grób. Dusza naszego Pana zstąpiła do sheol, do stanu śmierci (Psalm 16:10; Dz.Ap. 2:27), lecz „podał niezbożnym grób [qeber, grobowiec] jego” (Izaj. 53:9).