5 tom paruzyjny – wykład XII – str. 374
Przedmiot pojednania – człowiek
„Choćby się zakopali w ziemię [szeol, niepamięć (przekład angielski: piekło – przyp. tłum.)], i stamtądby ich ręka [moc] moja wzięła” – Amos 9:2.
Używając wielce symbolicznego języka Pan opisuje zupełność swojej potęgi i kontroli nad ludzkością, w szczególności odnosząc się do Izraela. Ani jako naród, ani jako jednostki nie byli oni w stanie uciec przed Boskim sądem i nawet gdyby zstąpili do śmierci – jako jednostki i jako naród – wszystkie Boskie obietnice, jak również i groźby, zostaną spełnione. Niemniej jednak, po zapowiedzi ich całkowitego odrzucenia i rozproszenia między wszystkimi narodami ziemi, co – jak widzimy – wypełnia się w obecnych czasach, Pan obiecuje (wersety 11-15): „Dnia onego [o poranku Dnia Tysiąclecia] wystawię upadły przybytek Dawidowy (…) i nawrócę zaś z więzienia lud mój Izraelski (…) nie będą więcej wykorzenieni z ziemi swojej, którąm im dał, mówi Pan, Bóg twój”. Nikt nie zamierza zakopywać się w miejscu wiecznych mąk; Izrael jednak, jako naród, „kopał” swą drogę ku narodowej niepamięci. Niemniej jednak Bóg temu zapobiegnie.
„Z głębokości grobu [szeolu, niepamięci (przekład angielski: z brzucha piekła – przyp. tłum.)] wołałem, a wysłuchałeś głos mój” – Jonasz 2:3.
Głębokości grobu, czy też piekła, w których przebywał Jonasz, z których wołał do Pana i z których został wybawiony, to brzuch wielkiej ryby, która go połknęła. Gdyby nie został z nich wybawiony, byłyby dla niego głębią nicości, zniszczenia i śmierci.
„Dopieroż człowiek opiły, przewrotny i hardy nie ostoi się w mieszkaniu swojem, który rozszerza jako piekło [szeol, niepamięć] duszę swoję, a jest jako śmierć, która się nie może nasycić, choćby zgromadził do siebie wszystkie narody, a zebrał do siebie wszystkich ludzi” – Abak. 2:5.
Werset ten najwyraźniej mówi o ambitnym, agresywnym narodzie. Można go zastosować do narodów w obecnym czasie – narodów, które usiłują podporządkować mniejsze i mniej cywilizowane ludy swojej kontroli i opiece.