5 tom paruzyjny – wykład XIII – str. 396
Nadzieje żywota wiecznego i nieśmiertelności zapewnione przez Pojednanie
– Jego „oblubienicą” – liczonym jako jedność i traktowanym zbiorowo. Nasz Pan, Pierworodny i Wódz, „wszedł do chwały swojej” w chwili zmartwychwstania: wtedy stał się w pełni uczestnikiem boskiej natury, będąc „wywiedziony z umarłych”, „zrodzony z ducha”: wtedy też został wielce wywyższony do tronu i najwyższej łaski („prawicy” Bożej); obiecał też, że tak samo Jego Kościół, Jego „oblubienica”, zostanie w momencie zmartwychwstania przemieniony przez Boską moc z natury ludzkiej do chwały, czci i nieśmiertelności natury boskiej (Hebr. 13:20; 2Piotra 1:4).
O „zmartwychwstaniu” Kościoła napisano więc: „Bywa wsiane ciało w skazitelności, a będzie wzbudzone w nieskazitelności [nieśmiertelności]; bywa wsiane w niesławie, a będzie wzbudzone w sławie; bywa wsiane w słabości, a będzie wzbudzone w mocy; bywa wsiane ciało cielesne [zwierzęce], a będzie wzbudzone ciało duchowne” – 1Kor. 15:42-44,49.
Warunki narzucone wszystkim tym, którzy mają uczynić pewnym swoje powołanie i wybór do tego uprzywilejowanego stanowiska, są wymagające, ale jednocześnie są „rozumną służbą”; jako rekompensata wiernym dana jest obietnica „chwały, czci i nieśmiertelności” „boskiej natury” – w ten sposób będą oni mieli udział w wielkim wywyższeniu Odkupiciela „ponad anioły”, jeżeli będą mieli udział w Jego wzgardzie, poprzez wstępowanie w Jego ślady i pójście za Jego przykładem teraz, kiedy dozwolono panować złu.
Zwróćmy uwagę na fakt, że każda obietnica czy też wzmianka o nadziei nieśmiertelności w Pańskim Słowie dotyczy tego szczególnego, wybranego Kościoła. Jest to życie samo w sobie, o którym nasz Pan mówił: „Albowiem jako Ojciec ma żywot sam w sobie [życie nie wymagające podtrzymywania – nieśmiertelność], tak dał i Synowi, aby miał żywot w samym sobie [nieśmiertelność]” i aby dał go wszystkim, którym będzie chciał – „członkom jego Ciała” (Jan 5:26; Efez. 3:6).
W języku greckim istnieją dwa odpowiedniki słowa nieśmiertelność:
(1) Athanasia – według Stronga oznacza „brak śmierci„. Słowo to zostało użyte jedynie w następujących wersetach:
„Boć musi to, (…) co jest śmiertelnego, przyoblec nieśmiertelność [athanasia – brak śmierci]”