5 tom paruzyjny – wykład XIII – str. 401
Nadzieje żywota wiecznego i nieśmiertelności zapewnione przez Pojednanie
Co więcej, dzieci Adama nie mogły odziedziczyć po nim, jako swoim przodku, praw, czyli przywilejów fizycznej doskonałości, ponieważ Adam je utracił; dlatego, jak mówi Pismo Święte, wraz z nim cała jego rodzina popadła w przekleństwo – śmierć; stąd też, jako stworzenia będące obrazem Boga, posiadające inteligencję umożliwiającą właściwe ocenienie wiecznego żywota, spoglądamy teraz na Boga, by zobaczyć, czy nieskończona mądrość, nieskończona miłość, nieskończona sprawiedliwość i nieskończona moc mogą wspólnie stworzyć plan zbawienia człowieka, który pozwoliłby Bogu być sprawiedliwym, a jednocześnie i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa (Rzym. 3:26).
Nadzieja ta nie jest próżna. Jak mówi Pismo, Bóg przez Chrystusa zapewnił zmartwychwstanie umarłych, a także przywrócenie człowieka do jego poprzedniego stanu. Prawdą jest, że istnieją ograniczenia i warunki i że nie wszyscy powrócą do Boskiej łaski, ale możliwość tego powrotu będzie dana wszystkim i – jak sądzimy – istnieje duże prawdopodobieństwo, że większość Adamowego potomstwa, poznawszy Prawdę, z wdzięcznością przyjmie Boską łaskę przez Chrystusa i podporządkuje swoje życie prawom Nowego Przymierza, przez wiarę w Odkupiciela.
Nie do nas należy jednak odpowiedź na pytanie, na które nie chciał odpowiedzieć nasz Pan: „Czyli mało tych jest, którzy mają być zbawieni?” – Łuk. 13:23. Co najwyżej mamy przywilej wskazać na „okup za wszystkich„, złożony przez naszego Pana i na obietnicę, że „w słusznym czasie” wszyscy przyjdą do znajomości tej wielkiej Prawdy i do sposobności otrzymania wiecznego żywota od Niego, Wielkiego Światła, które w przyszłości „oświeci każdego człowieka, przychodzącego na świat” (1Tym. 2:4-6; Jan 1:9). Podczas obecnego wieku powinniśmy – co też czynimy – powtarzać wszystkim, którzy mają „uszy ku słuchaniu”, słowa naszego Mistrza: „Usiłujcie, abyście weszli przez ciasną bramę; albowiem powiadam wam: Wiele ich będą chcieli wnijść, ale nie będą mogli, gdy wstanie gospodarz i zamknie drzwi” – Łuk. 13:24,25. Innymi słowy – powołanie, jedyne powołanie istniejące w obecnym wieku, jest powołaniem do wstąpienia na wąską drogę samoofiarowania; nic nie powinno nas powstrzymać