5 tom paruzyjny – wykład XIV – str. 417
Konieczność Pojednania – przekleństwo
Jako naród, Izrael został powołany spośród innych narodów i uczyniony ludem obrazowym. Ich Przymierze Zakonu, chociaż wydawało się korzystne, w rzeczywistości stanowiło dla nich drugą próbę, a niepowodzenie w tej próbie sprowadziło na nich drugi potępiający wyrok – wydawało się, że Izrael jako naród znajdował się pod większym przekleństwem niż pozostała część świata, która – jak Bóg zapowiedział już wcześniej (w swoim przymierzu z Abrahamem) – miała być usprawiedliwiona z wiary, jako że nikt nie mógł być usprawiedliwiony z uczynków Zakonu. Przymierze Izraela wymagało doskonałych uczynków; Izrael, na skutek odziedziczonej słabości ciała niezdolny do doskonałych uczynków, podpadł pod „przekleństwo”, czyli wyrok śmierci, wynikający z jego własnego przymierza. W ten sposób przymierze, które miało być ku żywotowi (które miało dać żywot wieczny), było ku śmierci (Rzym. 7:9-14). Chociaż jednak Izrael został w ten sposób użyty przez Boga jako naród obrazowy i jako ilustracja faktu, iż żaden niedoskonały człowiek nie jest w stanie zachować doskonałego prawa Bożego, Bóg nie pozwolił, aby ta ilustracja, obejmująca ich potępienie, spowodowała ich wieczną ruinę; a co za tym idzie, zakładając odkupienie pozostałej części ludzkości, Jego plan przewidywał, że ta sama ofiara, dzięki której cała rodzina Adama została odkupiona przez Chrystusa, obejmowała także ten lud, obdarzony szczególną łaską – naród, który pod Przymierzem Zakonu był również w szczególny sposób potępiony (Rzym. 2:11-13; 3:19-23). To właśnie dlatego nasz Pan narodził się pod Przymierzem Zakonu, aby móc odkupić tych, którzy zostali potępieni przez ten Zakon – odkupić ich przez tę samą ofiarę, przez którą odkupił cały świat ludzkości, potępiony pierwotnie w Adamie (Gal. 4:4,5).
Widzimy więc, że konieczność pojednania pomiędzy Bogiem a człowiekiem wynika z faktu, że sam Bóg jest źródłem życia i jeżeli którekolwiek z Jego stworzeń ma się cieszyć życiem wiecznym, musi to być Jego dar. „Dar z łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rzym. 6:23). Według zasad Boskiego rządu i prawa Bóg nie może tolerować najmniejszego nawet grzechu (Hab. 1:13);