5 tom paruzyjny – wykład XIV – str. 418
Konieczność Pojednania – przekleństwo
nie może godzić się na grzech ani w jakimkolwiek stopniu uznawać konieczności jego istnienia. On sam jest doskonały i zarządził, że nikt niedoskonały nie będzie uznany za Jego syna, który miałby otrzymać trwającą wiecznie egzystencję. Ponieważ zaś człowiek przez swój upadek nie tylko znalazł się pod wyrokiem śmierci, lecz również skaził się, zdegradował i zdeprawował, w znacznym stopniu wymazując podobieństwo do Boga ze swojego umysłu i sumienia, jedyna nadzieja żywota wiecznego leży w mocy czy też sposobie, przez które mogą być dokonane dwie rzeczy: (1) uwolnienie ludzkości spod wyroku śmierci, wydanego przez sprawiedliwość; (2) podniesienie ludzkości z upadku grzechu i deprawacji do stanu absolutnej świętości i doskonałości, od jakiej człowiek odpadł. Jeżeli te dwa warunki mogą być spełnione, jest nadzieja. Jeżeli nie, nie ma dla człowieka najmniejszej nadziei żywota wiecznego. Na próżno szukamy pomocy wśród ludzkiej rodziny, gdyż – chociaż niektórzy są mniej upadli, mniej zdeprawowani niż inni – „wszyscy zgrzeszyli i nie dostaje im chwały Bożej”. Gdyby był chociaż jeden sprawiedliwy, mógłby zapłacić okup za swojego brata (za Adama i wszystkich potępionych w przestępstwie Adama) i w ten sposób, pod Boskim zarządzeniem, stać się zbawicielem (wybawcą) swojej rodziny od ciążącego na niej wyroku; nikt taki jednak się nie znalazł. „Nie masz sprawiedliwego ani jednego” (Psalm 49:8; Rzym. 3:10,23).
Bóg w swojej mądrości wszystko to przewidział i zaplanował, zanim rozpoczął stwarzanie ludzkości i w słusznym czasie objawił swój plan uzdrowienia człowieka z tego potępienia i upadku. Nie było znikąd zmiłowania, nie było nikogo, kto mógłby uratować – i wtedy Boskie ramię przyniosło wybawienie. Ramieniem (mocą) Pańskim, objawionym, wyciągniętym z nieba, by dopomóc człowiekowi w wydostaniu się z tego strasznego dołu śmierci i z grząskiej gliny grzechu i upadku, był nasz Pan Jezus (Psalm 40:3; Izaj. 53:1). Cel, jaki Bóg zamierza przezeń osiągnąć, jest następujący:
(1) Odkupienie człowieka z mocy grobu, spod wyroku śmierci, spod „przekleństwa”, spod „gniewu”, który teraz ciąży nad światem. Okup został dokonany w śmierci naszego Pana,