5 tom paruzyjny – wykład II – str. 70
Autor Pojednania
nic nie odróżnia Ojca od Syna w wyrazach tłumaczonych na Bóg i Pan. Czytelnik sam musi rozsądzić, o kim mówi dany werset, opierając się na konstrukcji zdania. W zdaniach, gdzie słowo Theos pojawia się dwa razy, niekiedy użyty jest grecki przedimek, aby podkreślić różnicę pomiędzy jedynym Bogiem, a jednym z bogów. Przykładem jest Jan 1:1: „Słowo było u [jedynego] Boga [ho theos], a Bogiem [theos – jednym z bogów] było ono Słowo”. Niemniej jednak uważny badacz (wolny od uprzedzeń) w większości przypadków nie będzie miał problemów ze zrozumieniem myśli apostoła. Język jest tu przecież tak jasny, że można się tylko dziwić, dlaczego tak długo tego nie zauważaliśmy.
W Nowym Testamencie słowo Bóg – w odniesieniu do naszego Niebiańskiego Ojca, do Jego Niebiańskiego Syna a naszego Pana Jezusa, czy też do fałszywych bogów – jest niemal we wszystkich przypadkach odpowiednikiem greckiego theos. W angielskiej Biblii wyjątek stanowi słowo kurios, oddane w Dziejach Ap. 19:20 jako Bóg zamiast Pan lub Mistrz, zaś w Dziejach Ap. 17:18 daimonion przetłumaczono na bogowie zamiast na demoni.
Tytuł „Pan” – w odniesieniu do Jahwe, Chrystusa, człowieka lub aniołów – jest zwykle odpowiednikiem greckiego kurios, oznaczającego Mistrza lub Pana. Często jest tłumaczone na słowa Pan i Mistrz. W pięciu wersetach „Pan” to przekład z despotes, którego lepszym odpowiednikiem byłby wyraz władca. Oto te wyjątki:
(1) Łuk. 2:29: „Teraz puszczasz sługę twego, Panie! [despotes] w pokoju.”
(2) Dz.Ap. 4:24: „Panie [despotes]! tyś jest Bóg, któryś uczynił niebo i ziemię (…) Stanęli królowie ziemi przeciwko Panu [kurios], i przeciwko pomazańcowi jego. Albowiem się zebrali prawdziwie przeciwko świętemu Synowi twemu Jezusowi, któregoś pomazał.”
(3) 2Piotra 2:1: „Pana [despotes], który ich kupił, zaprą się.”
(4) Judy 4: „Samego się [Pana – despotes] Boga, i panującego Pana naszego Jezusa Chrystusa zapierają.”