5 tom paruzyjny – wykład II – str. 72
Autor Pojednania
„PANU BOGU TWEMU KŁANIAĆ SIĘ BĘDZIESZ,
I JEMU SAMEMU SŁUŻYĆ BĘDZIESZ” – MAT. 4:10
Niektórzy twierdzą, że fakt przyjmowania przez naszego Pana czci bez sprzeciwu oznacza, iż był On Jahwe. Zacytowane powyżej słowa naszego Pana mają wskazywać, że przyjmowanie czci przez jakąkolwiek istotę poza Jahwe byłoby niewłaściwe. Odpowiadamy, że tak nie jest! Taka interpretacja powyższych słów to nadawanie im znaczenia, jakiego w rzeczywistości nie mają i czynienie ich zaprzeczeniem nauki innych wersetów Pisma Świętego. Już prorocy zapisali dekret Jahwe względem Jego Syna: „Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził” i „kłaniajcież mu się wszyscy bogowie” (Psalm 2:7; 97:7; Hebr. 1:5,6). Nasz Pan Jezus wiedział o tym. Wiedział także, iż w przeszłości anielskim posłańcom oddawano cześć jako przedstawicielom Jahwe; że On sam był najważniejszym posłańcem, Jednorodzonym Synem, „Aniołem Przymierza”, którego Ojciec uświęcił i posłał na świat; wiedział wreszcie, że ktokolwiek czci Jego, czci również i Ojca.
Wypowiedział nawet słowa: „Kto nie czci Syna, nie czci i Ojca, który go posłał” – Jan 5:23; Mal. 3:1.
Greckie słowo, tłumaczone w Nowym Testamencie jako oddawać cześć to proskuneo – „pocałować rękę”, podobnie jak pies liże rękę swojego pana. Znaczeniem tego wyrażenia jest cześć.
W Starym Testamencie hebrajskie słowo, którego odpowiednikiem jest oddawać cześć to sza-ka – skłonić się. Chodzi o cześć. Słowo to pojawia się 170 razy i jedynie w połowie wersetów odnosi się do oddawania czci Bogu. Fakt ten jest ukryty przed angielskim czytelnikiem, ponieważ słowo to 74 razy zostało przetłumaczone jako schylić, schylić się, oddać szacunek, oddać hołd itp., podczas gdy odnosi się ono do oddawania czci wielkim istotom ziemskim. Oto kilka przykładów:
Abraham „pokłonił się [sza-ka] do ziemi, i rzekł: Panie [Adonai] mój (…) przyniosą trochę wody, a umyjecie nogi wasze,