5 tom paruzyjny – wykład VI – str. 141
Pośrednik Pojednania – syn Dawida i Pan Dawida
do Niego jako doskonałego człowieka Chrystusa Jezusa, świętej „latorośli”, podczas gdy Kościół, Jego”Oblubienica”, Jego „Ciało”, Jego wierni współkapłani, którzy w obecnym czasie dopełniają ostatków ucisków Chrystusowych i są „z nim wszczepieni w podobieństwo śmierci jego”, staną się podobni Jemu na poziomie niebiańskim (1Kor. 15:48,49; Hebr. 11:39,40).
„OJCIEC WIECZNOŚCI”
„Nazwią imię jego: Dziwny, Radny, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju” – Izaj. 9:6.
Zwróciliśmy już uwagę na fakt, że stosowanie imienia „Bóg mocny” do naszego Pana Jezusa jest jak najbardziej właściwe; mało kto kwestionowałby to, że jest On rzeczywiście „Dziwny” wśród całej niebiańskiej rodziny; wszyscy zgadzają się, że jest Radnym, czyli Nauczycielem. Chociaż Jego Królestwo ma być założone poprzez okres ucisku i zamieszania, prowadzącego do zniszczenia istniejących obecnie złych instytucji, nasz Pan jest mimo wszystko Księciem Pokoju – który ustanowi pewny i trwały pokój na jedynej właściwej podstawie – sprawiedliwości – dostosowania się do Boskiego charakteru i planu. Zastanowimy się teraz nad tytułem „Ojciec wieczności”; jest on równie właściwy i znaczący, jak pozostałe.
Nie zaprzecza on, jak niektórzy twierdzą, licznym wersetom, według których Ojcem wieczności jest Jahwe – „Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa”, jak pisze Piotr (1Piotra 1:3). Wręcz przeciwnie: Pismo Święte jasno wskazuje na pewien szczególny sens, w jakim ten tytuł stosuje się do naszego Pana podczas Jego wtórego przyjścia – będzie On Ojcem rodzaju ludzkiego, odnowionego podczas Wieku Tysiąclecia. W rzeczywistości imię to jest jedynie synonimem innych, które już rozważaliśmy – nowy „Pan” Dawida i ludzkości, nowy „Korzeń”, Drugi Adam oznaczają bowiem Ojca wieczności – Ojca dającego wieczne życie.
Nasz Pan wykupił świat za cenę własnego życia; przez zasługę tego właśnie wykupienia stał się jego Panem, Odnowicielem, Dawcą życia; słowo ojciec oznacza głównie dawcę życia,