5 tom paruzyjny – wykład IX – str. 221
Chrzest, świadectwo i pieczęć Ducha Pojednania
i działających pod jego wpływem w obecnym czasie, kiedy to – na skutek przewagi złego – muszą cierpieć dla sprawiedliwości; dlatego „Duch chwały a Duch Boży odpoczywa na nich” (1Piotra 4:14).
Posiadanie ducha świętego w Wieku Tysiąclecia będzie po prostu oznaczało, że otrzymujący go wszedł do stanu harmonii z Chrystusem, Pośrednikiem i w takim samym stopniu znajduje się również w harmonii z Bogiem, a także z błogosławieństwami, przeznaczonymi przez Boga dla ogółu rodzaju ludzkiego; błogosławieństwa te nie polegają na zmianie natury w boską, lecz na przywróceniu wszystkiego, co zostało utracone przez upadek pierwszego Adama (Dz.Ap. 3:19-21). Posiadanie przez nich ducha świętego będzie dowodem, że rozpoczęło się w nich dokonywane przez wtórego Adama odrodzenie do doskonałości ludzkiej natury, „kupionej” dla nich drogą wielkiej ofiary za grzech. Jeżeli będzie ono trwało, to w końcu przyniesie udoskonalenie, czyli naprawienie na ludzkie podobieństwo Boskiego Ojca.
Musimy pamiętać, że błogosławieństwa, które Chrystus da światu podczas Wieku Tysiąclecia, to błogosławieństwa, jakie dla tego świata kupił, składając samego siebie na ofiarę. Dał siebie, „człowieka Chrystusa Jezusa”, równoważną cenę za człowieka Adama, na którego spadło przekleństwo; tak więc to właśnie człowieczeństwo, prawa, przywileje, życie i królestwo Adama zostały kupione przez wielką ofiarę za grzech; te wykupione rzeczy mają być przywrócone odrodzonemu światu poprzez ich odnowiciela, czyli ojca, Chrystusa Jezusa, naszego Pana, wtórego Adama (Efez. 1:14; Dz.Ap. 3:19-23).
Nasz Pan Jezus w ciele nie był drugim Adamem; jest nim jako istota duchowa (po zmartwychwstaniu); fakt ten nie oznacza jednak, iż – jako drugi ojciec rodzaju ludzkiego – podczas procesu odradzania da ludziom duchowe życie lub duchową naturę. Wręcz przeciwnie: musimy pamiętać, że znaczenie, jakie niesie słowo „ojciec”, to jedynie „dawca życia” bez odniesienia do natury. Dlatego po swoim stworzeniu