5 tom paruzyjny – wykład IX – str. 232
Chrzest, świadectwo i pieczęć Ducha Pojednania
Biblia wskazuje nam na wyobrażenie wielkiego Architekta, jeżeli chodzi o tę świątynię – wyobrażenie całości było pokazane w osobie naszego Pana Jezusa, kamienia węgielnego tej budowli, „kamienia szczytowego” „odłożonego w niebiesiech”. Tym lepiej możemy zobaczyć, jakie wymagania muszą spełnić wszyscy, którzy chcą być przyjemnymi Bogu jako „kamienie żywe” tej świątyni – aby zostali wbudowani razem z Chrystusem, Głową, „aby byli mieszkaniem Bożym w Duchu Świętym”. Dostrzegamy też naszą naturalną szorstkość, nasz brak zgodności ze szlachetnymi liniami świątyni, pokazanymi w „kamieniu węgielnym”. Z łatwością możemy zobaczyć, że potrzebujemy wiele ociosywania i polerowania, jeżeli mamy być przygotowani i dopasowani do miejsca w tej świątyni, w której, z łaski Bożej, chcemy mieć udział. Dlatego wszyscy, którzy nie odczuwają uderzeń Boskiego młotka i dłuta, nie otrzymują tego „świadectwa”; jak mówi duch Boży w Słowie, muszą one przyjść na każdy żywy kamień i nie uniknął ich nawet wielki Kamień Węgielny. Jeżeli Boska opatrzność nie wyznacza dla nas „wąskiej drogi”, a na niej pewnych trudności i przeciwności – jeżeli dane nam jest po prostu odpoczywać bez ucisków, prób itd., to możemy być pewni, że Bóg nie traktuje nas jak żywe kamienie, mające stać się częścią świątyni – synami – właśnie dlatego, że nie mamy tego „świadectwa” naszego przyjęcia i przygotowywania. Jeżeli zauważymy, że znajdujemy się w takim stanie, to natychmiast powinniśmy udać się do Pana i zapytać, dlaczego nie spotykają nas utrapienia i przeciwności; powinniśmy „doświadczyć samych siebie”, czy nadal stoimy mocno w wierze (2Kor. 13:5), czy staramy się wiernie kroczyć śladami naszego Mistrza, w pełni poświęcenia Boskiej woli. Jeżeli jednak mamy „świadectwo” takiego ociosywania, polerowania, przycinania, karania, chłosty – przyjmujmy je z cierpliwością, radością i doceniajmy je, gdyż są one dowodami miłości naszego Ojca, niezbędnymi do spełnienia naszego wysokiego powołania – w całkowitej zgodności ze świadectwem ducha, że jesteśmy synami Bożymi, „dziedzicami w prawdzie Bożymi,