5 tom paruzyjny – wykład IX – str. 245
Chrzest, świadectwo i pieczęć Ducha Pojednania
czyli usposobieniem naszego Boga, tak pięknie pokazanym w osobie i posłuszeństwie naszego drogiego Odkupiciela, Jego Jednorodzonego Syna.
Ta myśl o napełnieniu duchem świętym całkowicie zgadza się z zapisanymi w innym miejscu słowami apostoła, iż nasze śmiertelne ciała są jak przeciekające, popękane i zepsute naczynia, którym Bóg pozwala, by napełniły się Jego świętym duchem. Apostoł radzi, że – pamiętając o naszych niedoskonałościach i o tym, że święty wpływ, natchniony przez Boga za pośrednictwem Ewangelii, może z nas wyciekać – powinniśmy jeszcze bardziej uważać, aby te rzeczy się nam nie wymykały, ponieważ „mamy ten skarb [świętego ducha, odnowiony umysł w harmonii z Bogiem] w naczyniu glinianem” (Hebr. 2:1; 2Kor. 4:7). Zatem wszyscy, którzy chcą iść śladami naszego Mistrza, chcą mieć udział w cierpieniach Chrystusowych i w chwale, która ma potem nastąpić, powinni za przykładem Pana starać się o napełnienie Jego duchem. Aby to osiągnąć, musimy przebywać blisko naszego Pana i współczłonków Jego Ciała – we współczuciu, w miłości, we wspólnej pracy; musimy także pozostawać blisko Słowa, będącego źródłem uświęcającego wpływu dla całego Kościoła. „Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą.”
Nasze starania o napełnienie duchem świętym nie przyniosą żadnego skutku, jeżeli nie będziemy zwracali uwagi na Boskie rozporządzenia, dane w tym właśnie celu. Jeżeli zaniedbujemy Słowo Boże, zaniedbujemy jednocześnie tę uświęcającą moc; jeżeli zaniedbujemy modlitwę, to zaniedbujemy inny przywilej i całą pomoc, jaką możemy przezeń uzyskać. Jeżeli zaniedbujemy zgromadzanie się z ludem Bożym, w którym widzimy „pieczęć” tego ducha, to nie otrzymamy korzyści, jakich „jeden członek drugiemu dodaje” – w tym korzyści, jakie Bóg obiecał udzielić Kościołowi jako całości poprzez pojedyncze członki, które umieszcza w ciele dla objawiania Jego Słowa i otrzymywania z niego uświęcającej mocy, czyli ducha (1Kor. 12:25-28; Efez. 4:16).