6 tom paruzyjny – wykład XI – str. 466
Pascha Nowego Stworzenia
przede wszystkim złamane ciało naszego Pana, ofiarowane za nas, a kielich wyobraża Jego krew, która stanowi pieczęć dla naszego odpuszczenia. Wyjaśnia jednak dodatkowo, że my jako członkowie Kościoła [ekklesia], „członkowie ciała Chrystusa” i przyszli Pierworodni, Nowe Stworzenie, stajemy się z naszym Panem uczestnikami Jego śmierci oraz otrzymujemy udział w Jego ofierze. W innym jeszcze miejscu stwierdza, że częścią naszego przymierza jest „dopełnianie ostatków ucisków Chrystusowych” (Kol. 1:24). Taką samą myśl, wyrażoną tutaj, znajdujemy w słowach: „w śmierć jego ochrzczeni jesteśmy”. Tak więc, gdy ciało naszego Pana było chlebem łamanym za świat, wierzący Wieku Ewangelii, wierni, wybrani, Nowe Stworzenie, są uznawani za część tego jednego chleba, za członków „ciała Chrystusowego”; uznając zatem łamanie chleba za ofiarę naszego Pana za nas, mamy je następnie uważać za łamanie, czyli ofiarowanie, całego Kościoła, wszystkich tych, którzy poświęcili się, aby z Nim umrzeć, aby być z Nim łamanymi i aby brać udział w Jego cierpieniach.
Dokładnie ta sama myśl zawarta jest w pojęciu „społeczność”, tzn. „współudział, współuczestnictwo”. Stąd też obchodząc coroczną Pamiątkę, uświadamiamy sobie nie tylko podstawy wszystkich naszych nadziei wynikających z ofiary naszego drogiego Odkupiciela za nasze grzechy, lecz także ożywiamy i odnawiamy nasze poświęcenie w myśl słów: „Albowiem jeśliśmy z nim umarli, z nim też żyć będziemy. Jeśli cierpimy, z nim też królować będziemy” [2Tym. 2:11‑12]. Jak wspaniałe i rozległe jest znaczenie tej ustanowionej przez Boga uroczystości! Nie stawiamy symbolu w miejsce rzeczywistości, z pewnością nie było to zamiarem Pana i nie byłoby to właściwe także z naszej strony. Serdeczna społeczność z Nim i wzmacnianie serc w Panu, serdeczna społeczność ze współczłonkami Ciała i głębokie zrozumienie naszego przymierza zawartego przy ofierze stanowią rzeczywistą społeczność, którą, jeśli jesteśmy wierni, będziemy wypełniać dzień po dniu przez cały rok, będąc codziennie łamani z naszym Panem, stale karmiąc się Jego zasługą i stając się w ten sposób