6 tom paruzyjny – wykład XI – str. 473
Pascha Nowego Stworzenia
i jeśli nie uznał Chrystusa za swego osobistego Życiodawcę. Dalej, nikt nie powinien brać udziału w Pamiątce, jeśli nie jest członkiem jednego ciała, jednego chleba, i jeśli nie uważa, że jego życie i krew zostały ofiarowane wraz z Panem w tym samym kielichu. Zaznaczona jest tu wyraźnie różnica nie tylko między wierzącymi i niewierzącymi, lecz także między ofiarowanymi i nieofiarowanymi. Jednakże różnicę tę powinien każdy wyznaczyć sam dla siebie w zależności od tego, na ile jego wyznanie jest dobre i poświadczone równie dobrym zachowaniem się na zewnątrz. Żaden członek nie może tutaj sądzić innego, sądzić nie może nawet zbór, chyba że – jak już zauważyliśmy – sprawa była w jakiś sposób przedstawiona przed zborem zgodnie z danymi nam przepisami. Jeśli nie, wówczas starsi lub przedstawiciele zboru powinni zwrócić uwagę zebranych na warunki uczestnictwa, którymi są: (1) wiara w krew i (2) poświęcenie się Panu na Jego służbę aż do śmierci. Następnie powinni zaprosić wszystkich, którzy są tak usposobieni i tak poświęceni, do wzięcia udziału w uroczystym upamiętnieniu śmierci Pana, jak i swojej własnej. Zaproszenie to, jak i wszystkie inne zachęty do wzięcia udziału w uroczystości powinny być tak ogólnie i zrozumiale sformułowane, by nikt nie pomyślał, że jest to obrządek sekciarski. Do uczestniczenia powinni zostać zaproszeni wszyscy, niezależnie od ich wiary i zgodności poglądów w innych sprawach, jeśli tylko są w zupełnej zgodzie z tymi podstawowymi prawdami – odkupieniem przez drogocenną krew i całkowitym poświęceniem się aż do śmierci, dającym usprawiedliwienie.
Właściwą rzeczą jest rozważenie w tym miejscu słów Apostoła:
„Przeto, ktokolwiek by jadł chleb i pił z kielicha Pańskiego niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej. Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chleba tego i z kielicha tego pije. Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije” – 1 Kor. 11:27‑29 (NB).
To ostrzeżenie Apostoła zdaje się być skierowane przeciwko niedbałemu obchodzeniu Pamiątki, co mogłoby uczynić z niej biesiadę, i przeciwko zapraszaniu na nią przypadkowych osób. Nie jest to biesiada, lecz uroczysta Pamiątka, przeznaczona jedynie dla członków „ciała” Pańskiego, a ktokolwiek tego nie dostrzega,