6 tom paruzyjny – wykład XIV – str. 598
Różnorodne ziemskie obowiązki Nowego Stworzenia
doczesnych tego świata. Nowe Stworzenia powinny tym bardziej dostrzegać możliwości mądrego szafowania, stosować umiar w sprawach osobistych i wykorzystywać każdą okazję do udzielania duchowego bogactwa, którego Pan nam tak hojnie udzielił. Może w ten sposób będą w stanie zanieść innym szatę Chrystusowej sprawiedliwości oraz chleb, który zstępuje z nieba, by takim szafarstwem bardziej skutecznie wychwalać Tego, który powołał nas z ciemności do dziwnej swojej światłości, by sprawić, że to światło będzie świeciło coraz jaśniej. Niewątpliwie Pan pragnie dać swemu ludowi możliwość tego rodzaju służby, w której mógłby okazać swe oddanie i wierność w szafarstwie. Dlatego pozostawia On swą sprawę w takim stanie, aby ciągle wzywać poświęconych, by zaparli samych siebie, wzięli swój krzyż i naśladowali Tego, którego Bóg zesłał im jako wzór.
Nie nawołujemy bynajmniej do tego, by doprowadzać się do nędzy i uzależniać od miłosierdzia innych wskutek ofiarowania wszystkiego na służbę Panu i nie zostawienia sobie nawet nasienia, które dawałoby nadzieję zebrania przyszłych plonów. Nie namawiamy też do tak krańcowych form ofiarowania, że spowodowałoby to postrzeganie ludu Bożego jako dziwaków, obdartusów i skąpców. Według naszego zrozumienia właściwy strój to ubiór schludny, stosowny do sytuacji i warunków, nierażący dla oka i odpowiadający naszym zasobom finansowym. Niewątpliwie Nowe Stworzenie powinno być pod tym względem przykładem dla świata. Powinno dbać o to, by nie ubierać się ponad stan ani nie stwarzać pozorów bogactwa, którego w istocie nie posiada. Co więcej, nie wykorzystując na ubiór i życie wszystkich środków pochodzących z ich przychodu i zarobku, lud Boży powinien dostosować swe wydatki do posiadanych zasobów nie tylko po to, by zabezpieczyć swoje normalne potrzeby, ale również żeby być przygotowanym do pobożnych uczynków dobroczynności i miłosierdzia, gdy inni znajdą się w potrzebie.