6 tom paruzyjny – wykład XVI – str. 690
Obecnie dziedzictwo Nowego Stworzenia
a Pańskie błogosławieństwo spływa na nią coraz bardziej, oświecając ją odnośnie warunków przyjęcia i członkostwa w Nowym Stworzeniu. Ta wzrastająca wiara chwyta się obietnic Bożych o staniu się dziedzicami Bożymi i współdziedzicami z Jezusem Chrystusem, Panem i Odkupicielem. Rezultatem jest błogosławieństwo ducha – spłodzenie, pomazanie, przysposobienie synowskie.
Dalszym efektem jest coraz większe oświecenie światłem złotego świecznika w Miejscu Świętym, co pozwala oczom wiary widzieć rzeczy niewidoczne z zewnątrz, rozumieć specjalną służbę Najwyższego Kapłana dotyczącą światła, chlebów pokładnych, kadzidła na złotym ołtarzu oraz przy ubłagalni za zasłoną. W miarę jak ta żywa, posłuszna wiara przyswaja sobie te różne aspekty Boskiej łaski i błogosławieństwa pokazane w Słowie Bożym, coraz bardziej wzmacnia się i rozjaśnia oraz staje się nieodzowną cząstką nowego umysłu. Dostrzega ona z tego punktu widzenia rzeczy, jakich nie mogła widzieć wcześniej, o których Apostoł mówi: „Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i na serce ludzkie [ziemskiego człowieka] nie wstąpiło, co nagotował Bóg tym, którzy go miłują” – 1Kor. 2:9.
Poprzez rozjaśnione światłem ducha Słowo obietnicy wiara dostrzega wielkie i kosztowne rzeczy, rzeczy niebiańskie, chwalebność, jaka może zostać uzyskana tylko w „pierwszym zmartwychwstaniu”, w Królestwie, które wtedy nastanie – Królestwie sprawiedliwości, przynoszącym błogosławieństwo wszystkim narodom ziemi, ujarzmienie grzechu oraz zniszczenie każdej jednostki i każdej rzeczy, która nie zechce współpracować na chwałę Bogu i w zgodzie z Boskim prawem miłości. Nowe Stworzenie widzi to wszystko oczyma wiary, oczyma zrozumienia. Apostoł zapewnia nas, że te oczy mogą dostrzec wiele rzeczy, które nie są jasne i wyraźne dla cielesnego człowieka, bowiem „nam to Bóg objawił przez Ducha swojego; albowiem duch wszystkiego się bada, i głębokości Bożych” – 1Kor. 2:9‑10.