6 tom paruzyjny – wykład XVII – str. 697
Dziedzictwo Nowego Stworzenia przy zmartwychwstaniu
doktrynę zbawienia uniwersalnego, <str. 697> ponieważ zdaje się sugerować, że Boża łaska i błogosławieństwo przez Chrystusa nie będą w żadnym sensie brać pod uwagę charakteru tych, którym będzie dane życie. Inne wersety jednak wyraźnie stwierdzają, że nie wszyscy „wejdą do żywota”, lecz tylko ci, którzy „czynią wolę Ojca, który jest w niebie”. Jasne stwierdzenie na ten temat znajdujemy w słowach Pańskich: „Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota” – 1 Jana 5:12.
Czytając omawiany werset, często nie kładzie się odpowiedniego nacisku na słowa „ożywieni będą”. Myśli się, że fragment ten oznacza po prostu obudzenie ze snu śmierci. Jego znaczenie jest jednak o wiele szersze i cenniejsze. Śmierć, która przyszła przez Adama, była czymś więcej niż tylko utratą tej małej cząstki życia, jaką świat dziś posiada. Była jak najbardziej kompletną utratą życia, w pełnej mierze, w jakiej posiadał je Adam jako reprezentant całej ludzkiej rodziny. Skoro „umrzeć” oznaczało utratę całego życia, a umieranie Adama zaczęło się od razu po wyroku, to „być ożywionym” oznaczałoby nie tylko początek powracania do doskonałego życia i wyjście ze stanu śmierci, lecz powinno być rozumiane jako przywrócenie do pełnej doskonałości życia, jaką Adam miał, zanim zgrzeszył, czyli ożywienie w znaczeniu wydźwignięcia ze śmierci. Rozważając ten tekst, trzeba uchwycić pełne znaczenie słowa „życie”. Powinniśmy pamiętać, że z Pańskiego punktu widzenia cały rodzaj Adama jest martwy. Nie tylko ci, którzy są w grobie, ale także ci, którzy do niego zmierzają. Rozumienie życia i śmierci z punktu widzenia naszego Pana ilustrują słowa: „Pójdź za mną, a niechaj umarli grzebią umarłe swoje” – Mat. 8:22. Tu niewierzący określeni są jako wciąż umarli, ponieważ nie są połączeni z Życiodawcą. Wierzący są więc tym samym uznani za żywych, choć na razie tylko nadzieją wybawieni są od śmierci i aż do zmartwychwstania nie mogą doświadczyć rzeczywistego wybawienia z jej mocy (2 Kor. 1:10; Rzym. 8:24).