6 tom paruzyjny – wykład XVII – str. 704
Dziedzictwo Nowego Stworzenia przy zmartwychwstaniu
a jedynie stan umierania. Jak już podkreśliliśmy, cały świat jest już umarły z punktu widzenia sprawiedliwości. Bóg uznaje, że życie mają (w znaczeniu przypisanym) jedynie ci, którzy zjednoczyli się z Synem Bożym, Odkupicielem ludzi i Życiodawcą.
Jeśli mamy świadomość tego, czym jest życie i czym jest umieranie – pamiętając, z jakiego chwalebnego stanu i doskonałości życia człowiek spadł do obecnego stanu degradacji i śmierci – wtedy i tylko wtedy możemy w sposób należyty ocenić pojęcie anastasis, mianowicie jako określenie ponownego postawienia, ponownego podniesienia do stanu, z którego nastąpił upadek, do stanu doskonałości, w jakim został stworzony ojciec Adam. Do tego właśnie stanu doskonałości Bóg chce podnieść wszystkich ludzi, którzy będą tego pragnąć przez Chrystusa. Warunkiem jest poznanie Prawdy, przyjęcie Boskiej łaski i okazanie lojalności przez posłuszeństwo duchowi Boskiego prawa.
Słowo anastasis nigdy nie jest używane dla wyrażenia zwykłego wskrzeszenia z martwych. Uważna analiza 43 miejsc w Biblii, w których występuje słowo anastasis, wykaże, że wszystkie dokładnie zgadzają się z podaną tu definicją i znaczeniem tego słowa: ponowne postawienie, wyzwolenie ze śmierci i ponowne wejście do doskonałości życia. Tylko jeden spośród 43 wersetów mógłby się niektórym wydać niejasny: Hebr. 11:35, gdzie anastasis oddano jako „wzbudzenie”. Cały fragment mówi: „Niewiasty odbierały umarłych swoich wzbudzonych„. Powszechnie przypuszcza się, że w słowach tych Apostoł odnosi się do dwóch kobiet, których synowie zostali przywróceni do życia, jeden przez proroka Eliasza, drugi przez Elizeusza (1Król. 17:17‑23; 2Król. 4:18‑37). Nie zgadzamy się z takim poglądem z dwóch powodów:
(1) Nie zgadza się on ze znaczeniem słowa anastasis, na jakie wskazuje jego 42-krotne użycie w Nowym Testamencie.