6 tom paruzyjny – wykład XVII – str. 716
Dziedzictwo Nowego Stworzenia przy zmartwychwstaniu
Sędziowie ci są obecnie przygotowywani przez własne doświadczenia z grzechem i słabością, aby umieli sądzić ze współczuciem i naprawdę pomagać. Owe doświadczenia sędziów nie byłyby tak niezbędne, gdyby nie zaplanowana przez Boga stopniowa restytucja, „zmartwychwstanie przez sąd”.
Pogląd ten jest w pełni zgodny z Boskim oświadczeniem dotyczącym zmartwychwstania, przekazanym przez usta proroka Daniela: „A wiele z tych, którzy śpią w prochu ziemi, ocucą się, jedni ku żywotowi wiecznemu [długo trwającemu], a drudzy na pohańbienie i na wzgardę wieczną [długo trwającą]” – Dan. 12:2. Został tu przedstawiony ten sam podział wśród przebudzonych, który bardziej szczegółowo objaśnia nasz Pan. Jedna klasa jest wzbudzona do życia w pełnym znaczeniu – życia trwającego; druga jest wzbudzona, lecz nie do stanu życia. Po przebudzeniu nadal pozostaje ona w stanie śmierci, ponieważ nie jest przyjemna Bogu, nie jest żywotnie związana z Synem. „Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota” [1 Jana 5:12]. Świat zatem powstaje po to, by zrozumieć, że życie i restytucja zostały dane z łaski Boga przez wielką ofiarę pojednania, że Dawca Życia wziął swą wielką moc i chwałę jako Prorok, Kapłan i Król, i że przyłączając się do Niego, można stopniowo, krok po kroku, dostąpić żywota.
Znaczące są słowa proroka odnośnie tej drugiej klasy, która powstanie na trwające pohańbienie i wzgardę. Gdyby ludzie ci powstali doskonali, nie byłby to stan pohańbienia czy wzgardy, jako że doskonałość zawsze zasługuje na podziw. Słowa te świadczą więc o tym, że ludzie ci powstają niedoskonali, a Pan zapewnia nas ponadto, że stanie się tak, aby mogli, jeśli będą chcieli, dostąpić zmartwychwstania, doskonałości, drogą prób czy sądów, jakim zostaną poddani. Posłuszeństwo spotka się z nagrodą, nieposłuszeństwo z naganą i karą.
Posłużyliśmy się już przykładem Nerona. Ponieważ będzie on na pewno jednym z tych, którzy powstaną na pohańbienie