6 tom paruzyjny – wykład VII – str. 355
Prawo Nowego Stworzenia
Zakon miał zatem dwojaki cel. Po pierwsze, pokazywał, że nikt z upadłego rodzaju nie mógł wypełnić Boskiego prawa ani być zaakceptowanym w oczach Bożych. Po drugie, świadczył, że Pan Jezus był doskonały, ponieważ zachował Zakon, czego nikt niedoskonały dokonać nie mógł. W ten sposób, zachowawszy to prawo, stał się jedynym spadkobiercą przymierza uczynionego z Abrahamem. Tym samym został uznany za przepowiedziane nasienie Abrahama, w którym błogosławione miały być wszystkie narody ziemi. Przymierze, osiągnąwszy swe wypełnienie w osobie Jezusa Chrystusa, zakończyło się pod względem tego obiecanego błogosławiącego nasienia. Kiedy jednak spoglądamy uważnie na obietnicę, dostrzegamy pewne aspekty o podwójnym znaczeniu. Zapowiadała ona tak duchowe, jak i ziemskie nasienie, jak wynika z obietnicy: „Rozmnożę nasienie twoje jako gwiazdy niebieskie i jako piasek, który jest na brzegu morskim” – 1Moj. 22:17.
Wypełniwszy przymierze, nasz Pan, Jezus, ma w swych rękach całe zadanie błogosławienia wszystkich narodów ziemi, lecz działając i teraz, i w przyszłości zgodnie z Bożym planem będzie On rad użyć w odpowiedniej chwili niektórych spośród ziemskiego nasienia, cielesnego Izraela, jako swych ziemskich narzędzi lub przedstawicieli w tym dziele błogosławienia. Tak więc przymierze w odniesieniu do Izraela według ciała nie zostało zupełnie zniesione. Zgodnie z oświadczeniem Apostoła, na cielesny Izrael czeka błogosławieństwo po ustanowieniu Królestwa Niebieskiego podczas wtórego przyjścia Pana. Apostoł mówi: „Darów swoich i wezwania Bóg nie żałuje”, „według wybrania są miłymi dla ojców”, „aby dla miłosierdzia wam [Kościołowi] okazanego i oni miłosierdzia dostąpili. Albowiem zamknął je Bóg wszystkie w niedowiarstwo, aby się nad wszystkimi zmiłował”. Słowa te dają nam do zrozumienia, że Wybawiciel, który przyjdzie z Syjonu, aby błogosławić całą ludzkość, odwróci najpierw niepobożność od Jakuba. W ten sposób Jakub – Izrael według ciała – będzie mógł ostatecznie współdziałać w błogosławieniu świata (Rzym. 11:26‑32).